Το καλοκαίρι είναι η αγαπημένη μου εποχή.
Και τι σύμπτωση, να γεννήσω τη Σωτηρία στα μέσα του καλοκαιριού.
Αν μου έλεγαν ότι φέτος θα περίμενα πως και πως το Φθινόπωρο, δεν θα το πίστευα με τίποτα.
Με κούρασε απίστευτα η αγαπημένη μου εποχή και ανυπομονώ να ξεκουραστώ τον Σεπτέμβρη που μόλις ήρθε.
Μας περιμένουν βέβαια πολλές αλλαγές και χαίρομαι ιδιαίτερα για αυτές.

Ας τα πάρω όμως από την αρχή.
Είχαμε αποφασίσει με τον Σταμάτη, να πάει η Σωτηρία παιδικό σταθμό φέτος.
Και μετά από αιτήσεις, ξανά αιτήσεις, τελικά την πήραν σε 2 παιδικούς σταθμούς.
Έναν μέσω ΕΣΠΑ και έναν μεσώ του δήμου.
Τώρα μένει να επιλέξω έναν από τους 2.
Και αν και είναι ένα θέμα που με απασχολεί ιδιαίτερα τώρα τελευταία, δεν θα ήθελα να αναφερθώ σε αυτό γιατί σε όποιον και να πάει οι αλλαγές θα είναι μεγάλες.

Έτσι, ενώ προετοιμαζόμαστε για τη μεγάλη αλλαγή και για τη Σωτηρία αλλά και για μένα, σκεφτόμουν τι θα γίνει με το βραχιολάκι που έχει στο πόδι της όλο το καλοκαίρι.

Και ενώ σκεφτόμουν αν θα συνεχίσει να το φοράει ή όχι, όπως παίζαμε, σκέφτηκα να το βγάλω και βλέπουμε.
Την είδα ότι το αποχωρίστηκε εύκολα και δεν της το ξαναέβαλα.
Το θεώρησα μέρος της αλλαγής και χωρίς να το καταλάβω συνέπεσε και με την έναρξη της νέας εποχής, του Φθινοπώρου.
Όταν το κατάλαβα, ένοιωσα να συγκινούμε.
Το βραχιολάκι, με το κουδουνάκι που άκουγα να χτυπάει ακόμα και κάθε φορά που άλλαζε πλευρό στον ύπνο της, σταμάτησε να χτυπάει.
Ήταν ωραίο γιατί ταίριαζε με τον ήχο του καλοκαιριού, αλλά ήμασταν έτοιμοι να το αποχωριστούμε και να αφήσουμε χώρο σε καινούρια πράγματα που θα μας σημαδέψουν.

Αντίο καλοκαίρι και ευχαριστούμε για τα σημάδια που μας άφησες.

Καλωσόρισες φθινόπωρο και περιμένουμε με ανυπομονησία για τις αλλαγές που φέρνεις.

Ελληνική παιδεία.
Τα παιδιά λένε είναι το μέλλον.
Η παιδεία τότε των παιδιών καθορίζει το πως θα είναι το μέλλον αυτό.

Με έχουν ενοχλήσει τόσα πράγματα που δεν ξέρω τι να περιμένω πια.
Αναρωτιέμαι τι πρόκειται να συμβεί στο μέλλον.

Θα αναφερθώ σε κάτι που συμβαίνει τώρα και πλήττει τα παιδάκια της γειτονιάς μου.
Στην περιοχή μου είναι το 17ο δημοτικό στο Αιγάλεω.
Και δεν χωράει το μυαλό μου αυτό που συμβαίνει.

Η ανιψιά μου φέτος θα έπρεπε να πηγαίνει προνήπια.
Το πως το περίμενε δεν περιγράφεται.
Θα πήγαινε «σχολείο».
Πήρε τσάντα, παγούρι, ταπεράκι για το τοστ, μπλοκ ζωγραφικής, μαρκαδόρους.
Χτένισε τα μαλλιά της, φόρεσε το καινούριο της φόρεμα και πήγε στο σχολείο.

Το όνειρο δεν κράτησε για πολύ.
Η δασκάλα της, από ότι είπε ο διευθυντής, έχει κάποιο πρόβλημα υγείας  με τις φωνητικές της χορδές και ζήτησε να μετατεθεί σε γραφείο πρωτοβάθμιας εκπαίδευσης.
Αν και μου ακούστηκε παράξενο, μιας και η κοπέλα είναι αναπληρώτρια και θα μπορούσε απλά να μην κάνει τα χαρτιά της φέτος, αφού έχει πρόβλημα, το προσπερνώ.
Μια εβδομάδα δεν κάνανε μάθημα γιατί είχε πάρει αναρρωτική, δεύτερη το ίδιο.
Λέω, θα φέρουν αντικαταστάτρια, η κοπέλα έχει πρόβλημα και δεν είναι σε θέση να μπει στην τάξη.
Και εδώ έρχεται η απάντηση, ότι τελικά η δασκάλα μετατέθηκε και δεν θα έρθει αντικαταστάτρια γιατί τα προνήπια δεν είναι υποχρεωτικά.

Πάμε καλά;

Τα παιδάκια δε, που δηλώσαν ότι θέλουν να παραμένουν στο ολοήμερο κάνουν μάθημα κανονικά.
Του χρόνου, δηλαδή, τα νήπια θα είναι δυο ταχυτήτων.
Τα μισά παιδιά θα έχουν παρακολουθήσει τα προνήπια και τα αλλά μισά όχι.
Άσε που άντε να πούμε στην ανιψιά μου ότι τελικά δεν θα πάει σχολείο, που με τόση λαχτάρα ετοιμαζόταν τόσο καιρό.

Δεν μπορώ να πιστέψω ότι έτσι θα χτιστεί το μέλλον.