Το καλοκαίρι είναι η αγαπημένη μου εποχή.
Και τι σύμπτωση, να γεννήσω τη Σωτηρία στα μέσα του καλοκαιριού.
Αν μου έλεγαν ότι φέτος θα περίμενα πως και πως το Φθινόπωρο, δεν θα το πίστευα με τίποτα.
Με κούρασε απίστευτα η αγαπημένη μου εποχή και ανυπομονώ να ξεκουραστώ τον Σεπτέμβρη που μόλις ήρθε.
Μας περιμένουν βέβαια πολλές αλλαγές και χαίρομαι ιδιαίτερα για αυτές.
Ας τα πάρω όμως από την αρχή.
Είχαμε αποφασίσει με τον Σταμάτη, να πάει η Σωτηρία παιδικό σταθμό φέτος.
Και μετά από αιτήσεις, ξανά αιτήσεις, τελικά την πήραν σε 2 παιδικούς σταθμούς.
Έναν μέσω ΕΣΠΑ και έναν μεσώ του δήμου.
Τώρα μένει να επιλέξω έναν από τους 2.
Και αν και είναι ένα θέμα που με απασχολεί ιδιαίτερα τώρα τελευταία, δεν θα ήθελα να αναφερθώ σε αυτό γιατί σε όποιον και να πάει οι αλλαγές θα είναι μεγάλες.
Έτσι, ενώ προετοιμαζόμαστε για τη μεγάλη αλλαγή και για τη Σωτηρία αλλά και για μένα, σκεφτόμουν τι θα γίνει με το βραχιολάκι που έχει στο πόδι της όλο το καλοκαίρι.
Και ενώ σκεφτόμουν αν θα συνεχίσει να το φοράει ή όχι, όπως παίζαμε, σκέφτηκα να το βγάλω και βλέπουμε.
Την είδα ότι το αποχωρίστηκε εύκολα και δεν της το ξαναέβαλα.
Το θεώρησα μέρος της αλλαγής και χωρίς να το καταλάβω συνέπεσε και με την έναρξη της νέας εποχής, του Φθινοπώρου.
Όταν το κατάλαβα, ένοιωσα να συγκινούμε.
Το βραχιολάκι, με το κουδουνάκι που άκουγα να χτυπάει ακόμα και κάθε φορά που άλλαζε πλευρό στον ύπνο της, σταμάτησε να χτυπάει.
Ήταν ωραίο γιατί ταίριαζε με τον ήχο του καλοκαιριού, αλλά ήμασταν έτοιμοι να το αποχωριστούμε και να αφήσουμε χώρο σε καινούρια πράγματα που θα μας σημαδέψουν.
Αντίο καλοκαίρι και ευχαριστούμε για τα σημάδια που μας άφησες.
Καλωσόρισες φθινόπωρο και περιμένουμε με ανυπομονησία για τις αλλαγές που φέρνεις.