Αντίο καλοκαίρι… Καλωσόρισες φθινόπωρο…

Το καλοκαίρι είναι η αγαπημένη μου εποχή.
Και τι σύμπτωση, να γεννήσω τη Σωτηρία στα μέσα του καλοκαιριού.
Αν μου έλεγαν ότι φέτος θα περίμενα πως και πως το Φθινόπωρο, δεν θα το πίστευα με τίποτα.
Με κούρασε απίστευτα η αγαπημένη μου εποχή και ανυπομονώ να ξεκουραστώ τον Σεπτέμβρη που μόλις ήρθε.
Μας περιμένουν βέβαια πολλές αλλαγές και χαίρομαι ιδιαίτερα για αυτές.

Ας τα πάρω όμως από την αρχή.
Είχαμε αποφασίσει με τον Σταμάτη, να πάει η Σωτηρία παιδικό σταθμό φέτος.
Και μετά από αιτήσεις, ξανά αιτήσεις, τελικά την πήραν σε 2 παιδικούς σταθμούς.
Έναν μέσω ΕΣΠΑ και έναν μεσώ του δήμου.
Τώρα μένει να επιλέξω έναν από τους 2.
Και αν και είναι ένα θέμα που με απασχολεί ιδιαίτερα τώρα τελευταία, δεν θα ήθελα να αναφερθώ σε αυτό γιατί σε όποιον και να πάει οι αλλαγές θα είναι μεγάλες.

Έτσι, ενώ προετοιμαζόμαστε για τη μεγάλη αλλαγή και για τη Σωτηρία αλλά και για μένα, σκεφτόμουν τι θα γίνει με το βραχιολάκι που έχει στο πόδι της όλο το καλοκαίρι.

DSC_2460

Και ενώ σκεφτόμουν αν θα συνεχίσει να το φοράει ή όχι, όπως παίζαμε, σκέφτηκα να το βγάλω και βλέπουμε.
Την είδα ότι το αποχωρίστηκε εύκολα και δεν της το ξαναέβαλα.
Το θεώρησα μέρος της αλλαγής και χωρίς να το καταλάβω συνέπεσε και με την έναρξη της νέας εποχής, του Φθινοπώρου.
Όταν το κατάλαβα, ένοιωσα να συγκινούμε.
Το βραχιολάκι, με το κουδουνάκι που άκουγα να χτυπάει ακόμα και κάθε φορά που άλλαζε πλευρό στον ύπνο της, σταμάτησε να χτυπάει.
Ήταν ωραίο γιατί ταίριαζε με τον ήχο του καλοκαιριού, αλλά ήμασταν έτοιμοι να το αποχωριστούμε και να αφήσουμε χώρο σε καινούρια πράγματα που θα μας σημαδέψουν.

Αντίο καλοκαίρι και ευχαριστούμε για τα σημάδια που μας άφησες.

Καλωσόρισες φθινόπωρο και περιμένουμε με ανυπομονησία για τις αλλαγές που φέρνεις.


Δημοψήφισμα για τον βρεφονηπιακό σταθμό στο Αιγάλεω.

Σήμερα είναι μια μέρα που κάτι σημαντικό συμβαίνει στη γειτονιά μου.
Πολύ καιρό σκέφτομαι να αναφερθώ στο θέμα και νομίζω ότι ήρθε η ώρα να το κάνω.
Αν και είμαι από τη Λάρισα, μένω στο Αιγάλεω εδώ και 15 χρόνια.

Στην περιοχή μου λοιπόν, υπάρχει ένα πολύ μεγάλο πάρκο, γνωστό ως Μπαρουτάδικο.
Πηγαίνω συχνά βόλτα με τη Σωτηρία στο Μπαρουτάδικο, ακούμε τα πουλάκια,  παίζουμε
και σίγουρα είναι πολύ καλύτερα από το να μένουμε κλεισμένοι στο σπίτι.
Έξω τώρα από το πάρκο, είναι ένας χώρος στον οποίο εδώ και 2 χρόνια λειτουργεί ένα αναψυκτήριο, το οποίο μέχρι τότε ήταν εγκαταλελειμμένο.

Το θέμα τώρα πιο είναι;
Στον χώρο αυτόν, δίπλα από το αναψυκτήριο, έχει μελετηθεί να γίνει βρεφονηπιακός σταθμός με χρηματοδότηση από το ΕΣΠΑ.
Σήμερα λοιπόν γίνεται δημοψήφισμα, σε τοπικό επίπεδο, για το αν θα γίνει αυτός ο βρεφονηπιακός σταθμός ή όχι.

Εδώ και 1 χρόνο παρακολουθώ την κινητοποίηση κάποιων ανθρώπων για να μη γίνει
αυτός ο σταθμός, προτάσσοντας το επιχείρημα  ότι δεν θέλουν την τσιμεντοποίηση του πάρκου.
Θέλουν να παρουσιάσουν το θέμα σαν να πρόκειται για οικολογική καταστροφή,
ενώ στην ουσία ο χώρος αυτός εκτός από τα 2, 3 δέντρα που έχει και τα σκυλιά που τον επισκέπτονται συχνά, δεν προσφέρεται για καμία άλλη δραστηριότητα.
Κάθε άλλο πάρα τσιμεντοποίηση θα γίνει, μιας και θα φυτευθούν καινούργια δέντρα
σε ένα χώρο που βρίσκεται εκτός του πάρκου.
Ο χώρος που μέχρι τώρα δεν απασχολούσε κανέναν, μιας και ήταν εντελώς εγκαταλελειμμένος,
απέκτησε σημασία για κάποιους  όταν αποφασίστηκε να γίνει σταθμός και να μην παραμείνει ανεπαρκής αλάνα.

Ξαφνικά πολλοί είναι αυτοί που θέλουν να ξαναγίνει παιδική χαρά, ενώ οι ίδιοι  πριν 2 χρόνια τη θεωρούσαν ακατάλληλη και επικίνδυνη για να παίζουν τα παιδιά τους.
Άλλωστε και παιδική χαρά θα γίνει, με τις απαραίτητες προδιαγραφές, για να παίζουν τα παιδιά όλων μας τις ώρες μετά το σχολείο.

Κάποιοι γονείς δεν έχουν την πολυτέλεια να μεγαλώσουν τα παιδιά τους και αναγκάζονται να τα πηγαίνουν σε βρεφονηπιακούς σταθμούς.
Συνήθως λείπει η χρηματοδότηση για τέτοιας έκτασης έργα και τώρα που έχει λυθεί αυτό
το θέμα,  μια ομάδα 50, καθοδηγούμενων κατά τη γνώμη μου, ατόμων εμποδίζουν ένα έργο
τόσο μεγάλης σημασίας.

Στην περίοδο που διανύουμε  με όλες αυτές τις ιδιωτικοποιήσεις που γίνονται, δεν θα μου έκανε εντύπωση αν μια μέρα πουληθεί ο εν λόγω χώρος σε κάποιον ιδιώτη, που θα χτίσει ότι του κάνει κέφι.
Τότε τι θα πουν αυτοί οι 50;
Ότι θέλουν να βλέπουν πράσινο και όχι μπετόν;

Όπως έχω ξαναπεί η πρόοδος θα έρθει μέσα από την παιδεία, μόνο που δεν ξέρω κατά πόσο θα υπάρχει παιδεία.
Αντί να πάμε μπροστά, πάμε όλο και πιο πίσω.

Αυτό που μένει είναι να δούμε αν μερικοί καθοδηγούμενοι γονείς, θα καταφέρουν να εμποδίσουν ένα τόσης υψηλής σημασίας έργο, όπως είναι η δημιουργία ενός σχολείου.

Και κάτι ακόμα. Τι θα πουν αυτοί οι γονείς στα παιδιά τους, όταν δεν θα υπάρχει βρεφονηπιακός σταθμός για να αφήσουν με τη σειρά τους τα δικά τους παιδιά, ώστε να μπορέσουν να δουλέψουν;
Θα είναι τότε περήφανοι γι’ αυτό που τώρα παινεύονται ότι κάνουν;
Λυπάμαι που ακόμα και σήμερα,  το 2013, κάποιοι πιστεύουν ότι είναι ήρωες
σταματώντας ένα σχολείο που εγώ και αρκετοί άλλοι στην εποχή μου δεν είχαμε την τύχη να έχουμε, μιας και κάναμε μάθημα σε σπίτι που είχε παραχωρηθεί για τη χρήση αυτή.


Ελληνικό σχολείο

Ελληνική παιδεία.
Τα παιδιά λένε είναι το μέλλον.
Η παιδεία τότε των παιδιών καθορίζει το πως θα είναι το μέλλον αυτό.

Με έχουν ενοχλήσει τόσα πράγματα που δεν ξέρω τι να περιμένω πια.
Αναρωτιέμαι τι πρόκειται να συμβεί στο μέλλον.

Θα αναφερθώ σε κάτι που συμβαίνει τώρα και πλήττει τα παιδάκια της γειτονιάς μου.
Στην περιοχή μου είναι το 17ο δημοτικό στο Αιγάλεω.
Και δεν χωράει το μυαλό μου αυτό που συμβαίνει.

Η ανιψιά μου φέτος θα έπρεπε να πηγαίνει προνήπια.
Το πως το περίμενε δεν περιγράφεται.
Θα πήγαινε «σχολείο».
Πήρε τσάντα, παγούρι, ταπεράκι για το τοστ, μπλοκ ζωγραφικής, μαρκαδόρους.
Χτένισε τα μαλλιά της, φόρεσε το καινούριο της φόρεμα και πήγε στο σχολείο.

Το όνειρο δεν κράτησε για πολύ.
Η δασκάλα της, από ότι είπε ο διευθυντής, έχει κάποιο πρόβλημα υγείας  με τις φωνητικές της χορδές και ζήτησε να μετατεθεί σε γραφείο πρωτοβάθμιας εκπαίδευσης.
Αν και μου ακούστηκε παράξενο, μιας και η κοπέλα είναι αναπληρώτρια και θα μπορούσε απλά να μην κάνει τα χαρτιά της φέτος, αφού έχει πρόβλημα, το προσπερνώ.
Μια εβδομάδα δεν κάνανε μάθημα γιατί είχε πάρει αναρρωτική, δεύτερη το ίδιο.
Λέω, θα φέρουν αντικαταστάτρια, η κοπέλα έχει πρόβλημα και δεν είναι σε θέση να μπει στην τάξη.
Και εδώ έρχεται η απάντηση, ότι τελικά η δασκάλα μετατέθηκε και δεν θα έρθει αντικαταστάτρια γιατί τα προνήπια δεν είναι υποχρεωτικά.

Πάμε καλά;

Τα παιδάκια δε, που δηλώσαν ότι θέλουν να παραμένουν στο ολοήμερο κάνουν μάθημα κανονικά.
Του χρόνου, δηλαδή, τα νήπια θα είναι δυο ταχυτήτων.
Τα μισά παιδιά θα έχουν παρακολουθήσει τα προνήπια και τα αλλά μισά όχι.
Άσε που άντε να πούμε στην ανιψιά μου ότι τελικά δεν θα πάει σχολείο, που με τόση λαχτάρα ετοιμαζόταν τόσο καιρό.

Δεν μπορώ να πιστέψω ότι έτσι θα χτιστεί το μέλλον.