Ο δρόμος έχει τη δική του ιστορία και την γράψανε παιδιά.
Τα παιδιά της γειτονιάς μου.
Ήταν ένα ευχάριστο απόγευμα και νομίζω ότι τώρα είναι πιο όμορφος
ο δρόμος μπροστά από το σπίτι μου.
Είναι χρωματιστός.

Και έτσι ξεκινάει το καλοκαίρι.

Πάντα έλεγα ότι ρούχα δανεικά δεν έχω πρόβλημα να φοράει το παιδί μου.
Είναι δύσκολοι οι καιροί και πόσα ρούχα άλλωστε να αγοράσεις!

Τα παπούτσια όμως, πίστευα και πιστεύω, είναι σημαντικό να είναι καινούργια για να μην έχουν πατηθεί από άλλο ποδαράκι και σωστά ανατομικά, ειδικά για τα πρώτα του βήματα
που σχηματίζεται το πόδι του.

Σήμερα έπεσα από τα σύννεφα γιατί σε μια ερευνά αγοράς που έκανα, διαπίστωσα,
ότι τα παπούτσια που αγόραζα, ειδικά, για να είναι ανατομικά σωστά, δεν είναι.

Άρχισα να ψάχνω το θέμα »παπούτσι» γιατί η Σωτηρία περπατάει στις μύτες των ποδιών της και η παιδίατρος μας έχει πει ότι πρέπει να φοράει συνέχεια παπούτσια και μας έδωσε μάλιστα
τις εξής προδιαγραφές :
1. Να έχει καμάρα
2. Να είναι μποτάκι
3. Να έχει ενίσχυση στη φτέρνα

Σήμερα λοιπόν συνειδητοποίησα τι θα πει ενίσχυση στη φτέρνα.
Το 1 και το 2 τα είχαν τα παπούτσια που αγοράζαμε μέχρι τώρα.
Το 3 όμως όχι.
Η ενίσχυση είναι πολύ σημαντικό να υπάρχει για να μην αφήνει το πόδι να σηκωθεί και κατ’ επέκταση να φύγει από τη θέση του.

Δεν θα αναφέρω τι παπούτσια αγοράζαμε μέχρι τώρα γιατί έχουν πολύ κάλο όνομα
και κατά τη μέχρι τώρα γνώμη μου ήταν και τα καλύτερα γι’ αυτό και τα αγόραζα.
Θα αναφέρω όμως τι παπούτσια είδα σήμερα και κατάλαβα την τεράστια διαφορά που έχουν
από τα άλλα.
Δεν έχω σκοπό να τα διαφημίσω άλλα σίγουρα αν με είχε ενημερώσει κάποιος νωρίτερα
τώρα η Σωτηρία να πάταγε κανονικά.

Είναι λοιπόν, τα «Μούγερ», τα παπούτσια που έχουν ειδική ενίσχυση σε όλη τη φτέρνα και κρατάνε
το πόδι στη θέση του.

Σήμερα έμαθα και κάτι επίσης σημαντικό.
Όλα τα παπούτσια χάνουν την ανατομία τους μετά τους 3 μήνες.

Εύχομαι να ήμουν αρκετά κατατοπιστική και βέβαια είμαι ανοιχτή σε κάτι που έγινε αντιληπτό από εσάς και μπορεί να βοηθήσει.

Είναι σε όλους γνωστό το βραχιολάκι «Μάρτης» με την άσπρη και κόκκινη κλωστή που το φοράμε για να μας προστατέψει από τον καυτό ήλιο του Μάρτη.
Είναι από τα έθιμα που μου αρέσει να τηρώ και δεν ξεχνάω.
Όπως κάθε χρόνο έτσι και φέτος πήρα άσπρη και κόκκινη κλωστή, τις έστριψα και έβαλα ένα βραχιολάκι στη Σωτηρία και ένα φόρεσα εγώ.

Στη Λάρισα (ίσως και σε άλλα μέρη) στο τέλος του Μάρτη κόβουμε το βραχιολάκι αυτό και το κρεμάμε σε ένα κλαράκι για να το πάρει το χελιδόνι να χτίσει τη φωλιά του.
Σε αντάλλαγμα αφήνει ένα δωράκι κάτω από το κλαράκι.

Σύντομα ο Μάρτης τελειώνει και κοντεύει η μέρα που θα κρεμάσουμε το βραχιολάκι μας στο κλαρί της λεμονιάς που είναι έξω από το σπίτι μας.
Ανυπομονώ να δω πως θα φανεί στη Σωτηρία όλο αυτό.

Εσείς το ξέρατε αυτό το έθιμο;

Τι άλλο έθιμο για το «Μάρτη» έχετε στην περιοχή σας;

………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………

31-03-2013

Σήμερα η Σωτηρία κρέμασε μόνη της το «Μάρτη» στη λεμονιά και δεν νομίζω ότι κατάλαβε ότι το χελιδόνι θα πάρει την κλωστούλα για να φτιάξει φωλιά και θα της φέρει ένα δωράκι.

Αφού έφαγε το μεσημέρι, της λέω «μήπως θέλεις να δεις αν έφερε κάτι για σένα το πουλάκι;»
Και τότε γύρισε το κεφάλι της και είδε μέσα από την κουρτίνα ένα ροζ ελεφαντάκι.
Τότε κατάλαβε ότι κάτι γίνεται.

-Τι είναι αυτό Σωτηρία;

-Ακούα  (αρκούδα).

-Τίνος είναι αυτό καλέ; Μήπως το έφερε το πουλάκι.

-Ναι. Η-η-ή-α-ς (Σωτηρίας).

Απίστευτο.
Το πήρε αγκαλιά και το έφερε μέσα.
Το μεσημέρι εννοείται ότι κοιμήθηκε με το δώρο που της έφερε το χελιδονάκι.

Ο Εθελοντισμός για μένα είναι κάτι που μου δίνει μεγάλη χαρά.

Την πρώτη φορά που συμμετείχα σε διοργάνωση σαν εθελόντρια ήταν στους Ολυμπιακούς Αγώνες το 2004.
Φοιτήτρια τότε ήθελα να είμαι μέσα στα γεγονότα.
Η εμπειρία : Ανεπανάληπτη.

Από τότε ψάχνω τρόπο να συμμετέχω σε διάφορες δράσεις με σκοπό να προσφέρω αλλά και να περάσω καλά.
Πάντα οι εντυπώσεις είναι οι καλύτερες και αναμένω την επόμενη διοργάνωση που θα συμμετέχω,
Η τελευταία μου συμμετοχή ήταν στα Special Olympics το 2011, 10 μέρες πριν γεννήσω τη Σωτηρία.
Έτσι η Σωτηρία είναι εθελόντρια από την κοιλιά ακόμα.
Από τότε δεν συμμετείχα ξανά, μέχρι τώρα.

Μια μέρα το τηλέφωνο χτύπησε για να μου πουν αν θέλω να συμμετέχω στην Αναβίωση των 1ων Σύγχρονων Ολυμπιακών Αγώνων που θα γίνει στο Καλλιμάρμαρο στις 12 Απριλίου.
Η απάντηση βέβαια ήταν : Ναι.
Έτσι χωρίς να ξέρω τι ακριβώς θα κάνω, πήγα στο Ποδηλατοδρόμιο στο ΟΑΚΑ και μετά από μια σύντομη οντισιόν μου είπαν ότι θα είμαι στην ομάδα της Θάλασσας.
Το Σάββατο 23 Μαρτίου ήταν η 1η πρόβα.
Η χαρά μου απερίγραπτη.

Έτσι θα ανήκω και εγώ στο καλλιτεχνικό κομμάτι όλων αυτών που θα διαδραματιστούν στο Καλλιμάρμαρο στις 12 Απριλίου.

Κατά τη γνώμη μου, ο εθελοντισμός είναι κάτι που είναι ωραίο να καλλιεργούμε στα παιδιά μας.
Μια κοινωνία στην οποία το χρήμα κυριεύει, με κάνει να θέλω να μεταδώσω στο παιδί μου άλλες αξίες που θα υπερνικήσουν του χρήματος.
Βοηθάω, γνωρίζω άλλους ανθρώπους και βγαίνω από το στενό οικογενειακό μου περιβάλλον,  περνάω
καλά και κάθε φορά που γυρίζω σπίτι έχω να θυμάμαι ότι : Ήμουν και εγώ εκεί.

Ελληνική παιδεία.
Τα παιδιά λένε είναι το μέλλον.
Η παιδεία τότε των παιδιών καθορίζει το πως θα είναι το μέλλον αυτό.

Με έχουν ενοχλήσει τόσα πράγματα που δεν ξέρω τι να περιμένω πια.
Αναρωτιέμαι τι πρόκειται να συμβεί στο μέλλον.

Θα αναφερθώ σε κάτι που συμβαίνει τώρα και πλήττει τα παιδάκια της γειτονιάς μου.
Στην περιοχή μου είναι το 17ο δημοτικό στο Αιγάλεω.
Και δεν χωράει το μυαλό μου αυτό που συμβαίνει.

Η ανιψιά μου φέτος θα έπρεπε να πηγαίνει προνήπια.
Το πως το περίμενε δεν περιγράφεται.
Θα πήγαινε «σχολείο».
Πήρε τσάντα, παγούρι, ταπεράκι για το τοστ, μπλοκ ζωγραφικής, μαρκαδόρους.
Χτένισε τα μαλλιά της, φόρεσε το καινούριο της φόρεμα και πήγε στο σχολείο.

Το όνειρο δεν κράτησε για πολύ.
Η δασκάλα της, από ότι είπε ο διευθυντής, έχει κάποιο πρόβλημα υγείας  με τις φωνητικές της χορδές και ζήτησε να μετατεθεί σε γραφείο πρωτοβάθμιας εκπαίδευσης.
Αν και μου ακούστηκε παράξενο, μιας και η κοπέλα είναι αναπληρώτρια και θα μπορούσε απλά να μην κάνει τα χαρτιά της φέτος, αφού έχει πρόβλημα, το προσπερνώ.
Μια εβδομάδα δεν κάνανε μάθημα γιατί είχε πάρει αναρρωτική, δεύτερη το ίδιο.
Λέω, θα φέρουν αντικαταστάτρια, η κοπέλα έχει πρόβλημα και δεν είναι σε θέση να μπει στην τάξη.
Και εδώ έρχεται η απάντηση, ότι τελικά η δασκάλα μετατέθηκε και δεν θα έρθει αντικαταστάτρια γιατί τα προνήπια δεν είναι υποχρεωτικά.

Πάμε καλά;

Τα παιδάκια δε, που δηλώσαν ότι θέλουν να παραμένουν στο ολοήμερο κάνουν μάθημα κανονικά.
Του χρόνου, δηλαδή, τα νήπια θα είναι δυο ταχυτήτων.
Τα μισά παιδιά θα έχουν παρακολουθήσει τα προνήπια και τα αλλά μισά όχι.
Άσε που άντε να πούμε στην ανιψιά μου ότι τελικά δεν θα πάει σχολείο, που με τόση λαχτάρα ετοιμαζόταν τόσο καιρό.

Δεν μπορώ να πιστέψω ότι έτσι θα χτιστεί το μέλλον.

Τον τελευταίο καιρό ψάχναμε για καρεκλάκι αυτοκινήτου.

Το παλιό που είχαμε δεν χωράει πια τη Σωτηρία και έτσι έπρεπε να πάρουμε μεγαλύτερο.

Το πρώτο που είχαμε ήταν αυτό που τη βάλαμε φεύγοντας από το μαιευτήριο.

Από εκείνη τη μέρα δεν πήγε πουθενά χωρίς να καθίσει στο καρεκλάκι της.

Όσο ήταν μωράκι έμπαινε και στο καρότσι και έτσι μας βόλεψε διπλά.

Όσον αφορά τα καρεκλάκια αυτοκινήτου είμαι απόλυτη.

Είναι ο μόνος τρόπος να προστατεύσει κανείς το παιδί του όσο αυτό μετακινείτε με το αυτοκίνητο.

Έχω αποφασίσει να κάθομαι μαζί της στο πίσω κάθισμα, αλλά αυτό δεν με εμποδίζει να φοράω ζώνη.

Το καλοκαίρι και καθώς πηγαίναμε για μπάνιο  στην παραλιακή  κάποιος από πίσω δεν πρόλαβε να
σταματήσει και έτσι πέφτει πάνω στον πίσω μας και αυτός με τη σειρά του πάνω μας.

Όλοι όσοι ήμασταν στο αυτοκίνητο ήμασταν δεμένοι με τις ζώνες και η Σωτηρία όπως πάντα στο
καρεκλάκι της.

Αν και δεν ήταν μεγάλο το χτύπημα εγώ είχα δυο μέρες πονοκέφαλο από το τράνταγμα.

Η Σωτηρία ούτε που κουνήθηκε, λόγω του ότι το καρεκλάκι της κοίταγε προς τα πίσω.

Όταν λοιπόν αποφασίσαμε να αλλάξουμε καρεκλάκι διαβάσαμε πολλά άρθρα στο internet, είδαμε
αποτελέσματα crash test και μάθαμε ότι το να κοιτάει το παιδί προς τα πίσω μέχρι 4 χρονών είναι
5 φορές πιο ασφαλές από το να κοιτάει μπροστά.

Σε όσους το έλεγα βέβαια μου έλεγαν ότι δεν μπορεί να κοιτάει προς τα πίσω γιατί θα ζαλίζεται.

Και εδώ έρχεται η απορία.

Τα παιδάκια στο εξωτερικό που κάθονται ανάποδα δεν ζαλίζονται;

Ας πούμε ότι έχουν καλύτερους δρόμους.

Αλλά και πάλι δεν πρέπει τότε να προστατεύουμε τα παιδιά μας ακόμα περισσότερο αφού ξέρουμε
ότι οι δρόμοι στην Ελλάδα δεν είναι καλοί και έτσι προκαλούνται περισσότερα ατυχήματα;

Τέλος πάντων, ο κάθε γονιός είναι υπεύθυνος για το παιδί του και δεν θα τον κρίνω.

Μετά από πολύ ψάξιμο, βρήκαμε ένα καρεκλάκι που μπαίνει προς τα πίσω μέχρι 4 χρονών.

Και ήταν το μοναδικό που άφηνε χώρο ανάμεσα στο καρεκλάκι και στο κάθισμα του αυτοκινήτου
για να μπουν τα πόδια του παιδιού.

Εύχομαι να μη γίνει ποτέ τίποτα όσο μετακινούμαστε και το ίδιο θα ευχηθώ και σε κάθε οικογένεια,
με ή χωρίς καρεκλάκι.

Θα αναφέρω και κάτι που πολλοί δεν το γνωρίζουν.

Ποτέ με μπουφάν τα παιδάκια στο καρεκλάκι, γιατί δημιουργεί κενό ανάμεσα στη ζώνη και
στο σώμα του παιδιού και η ζώνη δεν το κρατάει σωστά.

Καλές μετακινήσεις σε όλους.