Δημοψήφισμα για τον βρεφονηπιακό σταθμό στο Αιγάλεω.

Σήμερα είναι μια μέρα που κάτι σημαντικό συμβαίνει στη γειτονιά μου.
Πολύ καιρό σκέφτομαι να αναφερθώ στο θέμα και νομίζω ότι ήρθε η ώρα να το κάνω.
Αν και είμαι από τη Λάρισα, μένω στο Αιγάλεω εδώ και 15 χρόνια.

Στην περιοχή μου λοιπόν, υπάρχει ένα πολύ μεγάλο πάρκο, γνωστό ως Μπαρουτάδικο.
Πηγαίνω συχνά βόλτα με τη Σωτηρία στο Μπαρουτάδικο, ακούμε τα πουλάκια,  παίζουμε
και σίγουρα είναι πολύ καλύτερα από το να μένουμε κλεισμένοι στο σπίτι.
Έξω τώρα από το πάρκο, είναι ένας χώρος στον οποίο εδώ και 2 χρόνια λειτουργεί ένα αναψυκτήριο, το οποίο μέχρι τότε ήταν εγκαταλελειμμένο.

Το θέμα τώρα πιο είναι;
Στον χώρο αυτόν, δίπλα από το αναψυκτήριο, έχει μελετηθεί να γίνει βρεφονηπιακός σταθμός με χρηματοδότηση από το ΕΣΠΑ.
Σήμερα λοιπόν γίνεται δημοψήφισμα, σε τοπικό επίπεδο, για το αν θα γίνει αυτός ο βρεφονηπιακός σταθμός ή όχι.

Εδώ και 1 χρόνο παρακολουθώ την κινητοποίηση κάποιων ανθρώπων για να μη γίνει
αυτός ο σταθμός, προτάσσοντας το επιχείρημα  ότι δεν θέλουν την τσιμεντοποίηση του πάρκου.
Θέλουν να παρουσιάσουν το θέμα σαν να πρόκειται για οικολογική καταστροφή,
ενώ στην ουσία ο χώρος αυτός εκτός από τα 2, 3 δέντρα που έχει και τα σκυλιά που τον επισκέπτονται συχνά, δεν προσφέρεται για καμία άλλη δραστηριότητα.
Κάθε άλλο πάρα τσιμεντοποίηση θα γίνει, μιας και θα φυτευθούν καινούργια δέντρα
σε ένα χώρο που βρίσκεται εκτός του πάρκου.
Ο χώρος που μέχρι τώρα δεν απασχολούσε κανέναν, μιας και ήταν εντελώς εγκαταλελειμμένος,
απέκτησε σημασία για κάποιους  όταν αποφασίστηκε να γίνει σταθμός και να μην παραμείνει ανεπαρκής αλάνα.

Ξαφνικά πολλοί είναι αυτοί που θέλουν να ξαναγίνει παιδική χαρά, ενώ οι ίδιοι  πριν 2 χρόνια τη θεωρούσαν ακατάλληλη και επικίνδυνη για να παίζουν τα παιδιά τους.
Άλλωστε και παιδική χαρά θα γίνει, με τις απαραίτητες προδιαγραφές, για να παίζουν τα παιδιά όλων μας τις ώρες μετά το σχολείο.

Κάποιοι γονείς δεν έχουν την πολυτέλεια να μεγαλώσουν τα παιδιά τους και αναγκάζονται να τα πηγαίνουν σε βρεφονηπιακούς σταθμούς.
Συνήθως λείπει η χρηματοδότηση για τέτοιας έκτασης έργα και τώρα που έχει λυθεί αυτό
το θέμα,  μια ομάδα 50, καθοδηγούμενων κατά τη γνώμη μου, ατόμων εμποδίζουν ένα έργο
τόσο μεγάλης σημασίας.

Στην περίοδο που διανύουμε  με όλες αυτές τις ιδιωτικοποιήσεις που γίνονται, δεν θα μου έκανε εντύπωση αν μια μέρα πουληθεί ο εν λόγω χώρος σε κάποιον ιδιώτη, που θα χτίσει ότι του κάνει κέφι.
Τότε τι θα πουν αυτοί οι 50;
Ότι θέλουν να βλέπουν πράσινο και όχι μπετόν;

Όπως έχω ξαναπεί η πρόοδος θα έρθει μέσα από την παιδεία, μόνο που δεν ξέρω κατά πόσο θα υπάρχει παιδεία.
Αντί να πάμε μπροστά, πάμε όλο και πιο πίσω.

Αυτό που μένει είναι να δούμε αν μερικοί καθοδηγούμενοι γονείς, θα καταφέρουν να εμποδίσουν ένα τόσης υψηλής σημασίας έργο, όπως είναι η δημιουργία ενός σχολείου.

Και κάτι ακόμα. Τι θα πουν αυτοί οι γονείς στα παιδιά τους, όταν δεν θα υπάρχει βρεφονηπιακός σταθμός για να αφήσουν με τη σειρά τους τα δικά τους παιδιά, ώστε να μπορέσουν να δουλέψουν;
Θα είναι τότε περήφανοι γι’ αυτό που τώρα παινεύονται ότι κάνουν;
Λυπάμαι που ακόμα και σήμερα,  το 2013, κάποιοι πιστεύουν ότι είναι ήρωες
σταματώντας ένα σχολείο που εγώ και αρκετοί άλλοι στην εποχή μου δεν είχαμε την τύχη να έχουμε, μιας και κάναμε μάθημα σε σπίτι που είχε παραχωρηθεί για τη χρήση αυτή.


Εθελοντισμός

Ο Εθελοντισμός για μένα είναι κάτι που μου δίνει μεγάλη χαρά.

Την πρώτη φορά που συμμετείχα σε διοργάνωση σαν εθελόντρια ήταν στους Ολυμπιακούς Αγώνες το 2004.
Φοιτήτρια τότε ήθελα να είμαι μέσα στα γεγονότα.
Η εμπειρία : Ανεπανάληπτη.

Από τότε ψάχνω τρόπο να συμμετέχω σε διάφορες δράσεις με σκοπό να προσφέρω αλλά και να περάσω καλά.
Πάντα οι εντυπώσεις είναι οι καλύτερες και αναμένω την επόμενη διοργάνωση που θα συμμετέχω,
Η τελευταία μου συμμετοχή ήταν στα Special Olympics το 2011, 10 μέρες πριν γεννήσω τη Σωτηρία.
Έτσι η Σωτηρία είναι εθελόντρια από την κοιλιά ακόμα.
Από τότε δεν συμμετείχα ξανά, μέχρι τώρα.

Μια μέρα το τηλέφωνο χτύπησε για να μου πουν αν θέλω να συμμετέχω στην Αναβίωση των 1ων Σύγχρονων Ολυμπιακών Αγώνων που θα γίνει στο Καλλιμάρμαρο στις 12 Απριλίου.
Η απάντηση βέβαια ήταν : Ναι.
Έτσι χωρίς να ξέρω τι ακριβώς θα κάνω, πήγα στο Ποδηλατοδρόμιο στο ΟΑΚΑ και μετά από μια σύντομη οντισιόν μου είπαν ότι θα είμαι στην ομάδα της Θάλασσας.
Το Σάββατο 23 Μαρτίου ήταν η 1η πρόβα.
Η χαρά μου απερίγραπτη.

Έτσι θα ανήκω και εγώ στο καλλιτεχνικό κομμάτι όλων αυτών που θα διαδραματιστούν στο Καλλιμάρμαρο στις 12 Απριλίου.

Κατά τη γνώμη μου, ο εθελοντισμός είναι κάτι που είναι ωραίο να καλλιεργούμε στα παιδιά μας.
Μια κοινωνία στην οποία το χρήμα κυριεύει, με κάνει να θέλω να μεταδώσω στο παιδί μου άλλες αξίες που θα υπερνικήσουν του χρήματος.
Βοηθάω, γνωρίζω άλλους ανθρώπους και βγαίνω από το στενό οικογενειακό μου περιβάλλον,  περνάω
καλά και κάθε φορά που γυρίζω σπίτι έχω να θυμάμαι ότι : Ήμουν και εγώ εκεί.


Σχολές γονέων

Συνέχεια ακούω ότι κανείς δεν σου μαθαίνει πως να είσαι σωστός γονιός.
Ή μήπως σου μαθαίνει;

Το διάστημα που ήμουν έγκυος παρακολούθησα μαθήματα στις σχολές γονέων.
Πολλοί γονείς θα ήθελαν να παρακολουθήσουν αντίστοιχα μαθήματα αλλά δεν υπάρχει καμιά
ενημέρωση.
Εγώ έμαθα τυχαία από την κουμπάρα μου ότι γίνονται μαθήματα για γονείς στον παιδικό σταθμό
που πήγαινε η μικρή της.
Η επίσημη σελίδα είναι αυτή.
Για τα δυτικά προάστια η έδρα είναι στο Αιγάλεω και όποιος ενδιαφέρεται μπορεί να επικοινωνήσει
μαζί μου για να του δώσω τα στοιχεία της υπεύθυνης.

Παρακολουθώντας τα μαθήματα συνειδητοποίησα πόσα »λάθη» ήμουν έτοιμη να κάνω.
Ο τρόπος που μεγαλώσαμε, καλός ήταν, αλλά μπορεί να γίνει και καλύτερος.

Και όπως είπε η ψυχολόγος - δασκάλα των μαθημάτων : «Η γνώση είναι δύναμη».

Ας μπούμε λοιπόν στη διαδικασία  αρχικά να ενημερωθούμε και στη συνέχεια να κάνουμε τις
απαραίτητες διορθώσεις σε ότι νομίζουμε ότι πρέπει να αλλάξει.
Η αλλαγή είναι δύσκολη γιατί έχει εδραιωθεί μέσα μας ο τρόπος διαπαιδαγώγησης των γονιών μας,
αλλά αν θέλουμε όλα τα μπορούμε.
Η τελειότητα δεν είναι ποτέ ο στόχος, γιατί τέλειος δεν είναι κανείς, μπορεί όμως ο καθένας μας να γίνει
καλύτερος γονιός.
Αν προσπαθήσουμε όλοι κάτι μπορεί να αλλάξει.

Δεν είμαι ειδικός και η απόψεις μου για τη διαπαιδαγώγηση ενός παιδιού είναι υποκειμενικές.
Θα μεταφέρω όμως κατά διαστήματα κείμενα από τις σημειώσεις μου στα μαθήματα και
ενδιαφέροντα άρθρα, απλά για προβληματισμό και ίσως για συζήτηση.


Ελληνικό σχολείο

Ελληνική παιδεία.
Τα παιδιά λένε είναι το μέλλον.
Η παιδεία τότε των παιδιών καθορίζει το πως θα είναι το μέλλον αυτό.

Με έχουν ενοχλήσει τόσα πράγματα που δεν ξέρω τι να περιμένω πια.
Αναρωτιέμαι τι πρόκειται να συμβεί στο μέλλον.

Θα αναφερθώ σε κάτι που συμβαίνει τώρα και πλήττει τα παιδάκια της γειτονιάς μου.
Στην περιοχή μου είναι το 17ο δημοτικό στο Αιγάλεω.
Και δεν χωράει το μυαλό μου αυτό που συμβαίνει.

Η ανιψιά μου φέτος θα έπρεπε να πηγαίνει προνήπια.
Το πως το περίμενε δεν περιγράφεται.
Θα πήγαινε «σχολείο».
Πήρε τσάντα, παγούρι, ταπεράκι για το τοστ, μπλοκ ζωγραφικής, μαρκαδόρους.
Χτένισε τα μαλλιά της, φόρεσε το καινούριο της φόρεμα και πήγε στο σχολείο.

Το όνειρο δεν κράτησε για πολύ.
Η δασκάλα της, από ότι είπε ο διευθυντής, έχει κάποιο πρόβλημα υγείας  με τις φωνητικές της χορδές και ζήτησε να μετατεθεί σε γραφείο πρωτοβάθμιας εκπαίδευσης.
Αν και μου ακούστηκε παράξενο, μιας και η κοπέλα είναι αναπληρώτρια και θα μπορούσε απλά να μην κάνει τα χαρτιά της φέτος, αφού έχει πρόβλημα, το προσπερνώ.
Μια εβδομάδα δεν κάνανε μάθημα γιατί είχε πάρει αναρρωτική, δεύτερη το ίδιο.
Λέω, θα φέρουν αντικαταστάτρια, η κοπέλα έχει πρόβλημα και δεν είναι σε θέση να μπει στην τάξη.
Και εδώ έρχεται η απάντηση, ότι τελικά η δασκάλα μετατέθηκε και δεν θα έρθει αντικαταστάτρια γιατί τα προνήπια δεν είναι υποχρεωτικά.

Πάμε καλά;

Τα παιδάκια δε, που δηλώσαν ότι θέλουν να παραμένουν στο ολοήμερο κάνουν μάθημα κανονικά.
Του χρόνου, δηλαδή, τα νήπια θα είναι δυο ταχυτήτων.
Τα μισά παιδιά θα έχουν παρακολουθήσει τα προνήπια και τα αλλά μισά όχι.
Άσε που άντε να πούμε στην ανιψιά μου ότι τελικά δεν θα πάει σχολείο, που με τόση λαχτάρα ετοιμαζόταν τόσο καιρό.

Δεν μπορώ να πιστέψω ότι έτσι θα χτιστεί το μέλλον.