Ζωούλα μου σε λατρεύω

P4230070

 

 

 

 

 

Όπως είχα γράψει και παλιότερα το θέμα «πάνα« είναι πιο επίκαιρο από ποτέ.

Για την ακρίβεια και γιατί είναι μια μέρα που θέλω να θυμάμαι, στις 18/5/2013 η Σωτηρία έβγαλε μια και καλή την πάνα και έκοψε και το μπιμπερό.
Ξέρω πολύ καλά ότι έχει να κάνει με το παιδί και ότι το κάθε ένα έχει το ρυθμό του.
Έτσι δεν θέλω να κάνω καμία σύγκριση, ούτε να υπερηφανευτώ έναντι άλλων παιδιών που
καθυστέρησαν.
Θέλω παρόλ’ αυτά να πω στη Σωτηρία, που ίσως κάποτε διαβάσει αυτό το κείμενο, ότι νοιώθω πολύ
περήφανη για το κατόρθωμα της.
Νοιώθω το ίδιο περήφανη για ότι καταφέρνει και για τον τρόπο που αντιλαμβάνεται τα πράγματα.

Ποια είναι η Σωτηρία;
Είναι αυτή που :

  • Δεν θέλει σε καμία περίπτωση να της πάρεις αυτό που κρατάει στο χέρι,  π.χ. ένα παιχνίδι, ένα μαχαίρι,  αν όμως της το ζητήσεις  πολύ ευχαρίστως θα σου το δώσει.
  • Έχει αρχίσει και μιλάει,  με το δικό της τρόπο βέβαια. Εγώ αργώ να καταλάβω τι μου λέει,  άλλα με υπομονή το λέει και το ξαναλέει μέχρι να καταλάβω. Και αν τα καταφέρω «η μάνα», φωνάζει δυνατά : Ναιαιαιαιαιαι. Νοιώθει και εκείνη περήφανη για μένα που κατάφερα να βρω τη λέξη.
  • Ανεβαίνει όρθια στο σκαμπό και λέει : Κόκοας είμαι.
  • Αν τη ρωτήσω κάτι, απαντάει : Ναι μαμά ή Όχι μαμά. Το λέει τόσο συχνά που απαντάει με τον ίδιο τρόπο και στον Σταμάτη από κεκτημένη ταχύτητα.
  •  Όταν κάθεται στο «γιο-γιο» (μικρό στεφάνι στη λεκάνη), τραγουδάει : α ουνεϊάκι ουνεϊάκι τύπε α η υάς (αχ κουνελάκι κουνελάκι τρύπες να μην τρυπάς).
  • Ότι δει ή ακούσει κατι, μας λέει τι είναι και πάντα τελειώνει με τη λέξη, είναι, π.χ. σκύλος ΕΙΝΑΙ.

Εκτός από αυτά είναι και πολλά άλλα η Σωτηρία, που τα νοιώθω και δεν περιγράφονται με λέξεις.
Όλες οι μαμάδες για τα παιδιά τους νοιώθουν τα καλύτερα και δεν θα αποτελέσω εξαίρεση.
Είναι το παιδάκι μου και το υπεραγαπώ.

Υ.Γ. Ο ελέφαντας όπως φαίνεται στη φωτογραφία φοράει και αυτός πάνα.
Όταν η Σωτηρία έβγαλε την πάνα, έβγαλε την πάνα και από τον ελέφαντα.
Αφού δεν την χρειάζεται εκείνη, ούτε ο ελέφαντας την χρειάζεται.

…………………………………………………………………………………………………………………………

Ξέχασα να αναφέρω ένα ωραίο κόλπο που εφαρμόζω κάθε φορά που βγαίνουμε βόλτα.
Ίσως φανεί χρήσιμο σε κάποιες μανούλες.

Όταν πάμε βόλτα λοιπόν, κουβαλάω μαζί μου ένα γιο-γιο (αναγκαίο κακό μιας και δεν θέλω να της φορέσω πάνα, αλλά ούτε και να μείνω σπίτι).
Έχω επίσης μαζί μου, ένα ρολό σακούλες (αυτές που είναι για τα σκουπίδια, τις μικρές) και κάθε φορά που θέλει να κάνει πιπί, βάζω μια σακουλίτσα στο γιο-γιο.
Όταν τελειώσει ρίχνω λίγο χαρτί για να τραβήξει τα πολλά υγρά, την δένω κόμπο και την πετάω στο κοντινό καλαθάκι για τα σκουπίδια.
Το γιο-γιο μένει έτσι καθαρό για την επόμενη χρήση και το πάρκο, η παιδική χαρά, το λούνα παρκ το ίδιο.

Περιττό να πω ότι, η Σωτηρία δεν έχει βραχεί ποτέ σε βόλτα, μιας και δεν καθυστερώ καθόλου.
Εύχομαι να βοήθησα.


Δημοψήφισμα για τον βρεφονηπιακό σταθμό στο Αιγάλεω.

Σήμερα είναι μια μέρα που κάτι σημαντικό συμβαίνει στη γειτονιά μου.
Πολύ καιρό σκέφτομαι να αναφερθώ στο θέμα και νομίζω ότι ήρθε η ώρα να το κάνω.
Αν και είμαι από τη Λάρισα, μένω στο Αιγάλεω εδώ και 15 χρόνια.

Στην περιοχή μου λοιπόν, υπάρχει ένα πολύ μεγάλο πάρκο, γνωστό ως Μπαρουτάδικο.
Πηγαίνω συχνά βόλτα με τη Σωτηρία στο Μπαρουτάδικο, ακούμε τα πουλάκια,  παίζουμε
και σίγουρα είναι πολύ καλύτερα από το να μένουμε κλεισμένοι στο σπίτι.
Έξω τώρα από το πάρκο, είναι ένας χώρος στον οποίο εδώ και 2 χρόνια λειτουργεί ένα αναψυκτήριο, το οποίο μέχρι τότε ήταν εγκαταλελειμμένο.

Το θέμα τώρα πιο είναι;
Στον χώρο αυτόν, δίπλα από το αναψυκτήριο, έχει μελετηθεί να γίνει βρεφονηπιακός σταθμός με χρηματοδότηση από το ΕΣΠΑ.
Σήμερα λοιπόν γίνεται δημοψήφισμα, σε τοπικό επίπεδο, για το αν θα γίνει αυτός ο βρεφονηπιακός σταθμός ή όχι.

Εδώ και 1 χρόνο παρακολουθώ την κινητοποίηση κάποιων ανθρώπων για να μη γίνει
αυτός ο σταθμός, προτάσσοντας το επιχείρημα  ότι δεν θέλουν την τσιμεντοποίηση του πάρκου.
Θέλουν να παρουσιάσουν το θέμα σαν να πρόκειται για οικολογική καταστροφή,
ενώ στην ουσία ο χώρος αυτός εκτός από τα 2, 3 δέντρα που έχει και τα σκυλιά που τον επισκέπτονται συχνά, δεν προσφέρεται για καμία άλλη δραστηριότητα.
Κάθε άλλο πάρα τσιμεντοποίηση θα γίνει, μιας και θα φυτευθούν καινούργια δέντρα
σε ένα χώρο που βρίσκεται εκτός του πάρκου.
Ο χώρος που μέχρι τώρα δεν απασχολούσε κανέναν, μιας και ήταν εντελώς εγκαταλελειμμένος,
απέκτησε σημασία για κάποιους  όταν αποφασίστηκε να γίνει σταθμός και να μην παραμείνει ανεπαρκής αλάνα.

Ξαφνικά πολλοί είναι αυτοί που θέλουν να ξαναγίνει παιδική χαρά, ενώ οι ίδιοι  πριν 2 χρόνια τη θεωρούσαν ακατάλληλη και επικίνδυνη για να παίζουν τα παιδιά τους.
Άλλωστε και παιδική χαρά θα γίνει, με τις απαραίτητες προδιαγραφές, για να παίζουν τα παιδιά όλων μας τις ώρες μετά το σχολείο.

Κάποιοι γονείς δεν έχουν την πολυτέλεια να μεγαλώσουν τα παιδιά τους και αναγκάζονται να τα πηγαίνουν σε βρεφονηπιακούς σταθμούς.
Συνήθως λείπει η χρηματοδότηση για τέτοιας έκτασης έργα και τώρα που έχει λυθεί αυτό
το θέμα,  μια ομάδα 50, καθοδηγούμενων κατά τη γνώμη μου, ατόμων εμποδίζουν ένα έργο
τόσο μεγάλης σημασίας.

Στην περίοδο που διανύουμε  με όλες αυτές τις ιδιωτικοποιήσεις που γίνονται, δεν θα μου έκανε εντύπωση αν μια μέρα πουληθεί ο εν λόγω χώρος σε κάποιον ιδιώτη, που θα χτίσει ότι του κάνει κέφι.
Τότε τι θα πουν αυτοί οι 50;
Ότι θέλουν να βλέπουν πράσινο και όχι μπετόν;

Όπως έχω ξαναπεί η πρόοδος θα έρθει μέσα από την παιδεία, μόνο που δεν ξέρω κατά πόσο θα υπάρχει παιδεία.
Αντί να πάμε μπροστά, πάμε όλο και πιο πίσω.

Αυτό που μένει είναι να δούμε αν μερικοί καθοδηγούμενοι γονείς, θα καταφέρουν να εμποδίσουν ένα τόσης υψηλής σημασίας έργο, όπως είναι η δημιουργία ενός σχολείου.

Και κάτι ακόμα. Τι θα πουν αυτοί οι γονείς στα παιδιά τους, όταν δεν θα υπάρχει βρεφονηπιακός σταθμός για να αφήσουν με τη σειρά τους τα δικά τους παιδιά, ώστε να μπορέσουν να δουλέψουν;
Θα είναι τότε περήφανοι γι’ αυτό που τώρα παινεύονται ότι κάνουν;
Λυπάμαι που ακόμα και σήμερα,  το 2013, κάποιοι πιστεύουν ότι είναι ήρωες
σταματώντας ένα σχολείο που εγώ και αρκετοί άλλοι στην εποχή μου δεν είχαμε την τύχη να έχουμε, μιας και κάναμε μάθημα σε σπίτι που είχε παραχωρηθεί για τη χρήση αυτή.


Σχολές Γονέων – Ποιόν λύκο ταΐζουμε

Σήμερα που είναι η παγκόσμια ημέρα του παιδικού βιβλίου θα ήθελα να αναφερθώ σε ένα
κείμενο που μας έδωσαν στις σχόλες γονέων.
Δεν έχω να συμπληρώσω τίποτα άλλο.
Το κείμενο τα λέει όλα από μόνο του.

Ένα βράδυ ένας γέρος (ινδιάνος) της φυλής Τσερόκι, μίλησε στον εγγονό του για τη μάχη που γίνεται μέσα στην ψυχή των ανθρώπων. Είπε:

“Γιε μου, η μάχη γίνεται μεταξύ δυο ‘λύκων’ που υπάρχουν μέσα σε όλους μας”.

Ο ένας είναι το Αρνητικό. – Είναι ο θυμός, η ζήλια, η θλίψη, η απογοήτευση, η απληστία, η αλαζονεία, η αυτολύπηση, η ενοχή,η προσβολή, η κατωτερότητα, τα ψέματα, η ματαιοδοξία, η υπεροψία, και το εγώ.

Ο άλλος είναι το Θετικό. – Είναι η χαρά, η ειρήνη, η αγάπη, η ελπίδα,
η ηρεμία, η ταπεινοφροσύνη, η ευγένεια, η φιλανθρωπία, η συμπόνια, η
γενναιοδωρία, η αλήθεια, η ευσπλαχνία και η πίστη στο Θεό.

Ο εγγονός το σκέφτηκε για ένα λεπτό και μετά ρώτησε τον παππού του:
“Ποιος λύκος νικάει;”

Ο γέρος απάντησε απλά …
“Αυτός που ταΐζεις.”


Σχολές γονέων

Συνέχεια ακούω ότι κανείς δεν σου μαθαίνει πως να είσαι σωστός γονιός.
Ή μήπως σου μαθαίνει;

Το διάστημα που ήμουν έγκυος παρακολούθησα μαθήματα στις σχολές γονέων.
Πολλοί γονείς θα ήθελαν να παρακολουθήσουν αντίστοιχα μαθήματα αλλά δεν υπάρχει καμιά
ενημέρωση.
Εγώ έμαθα τυχαία από την κουμπάρα μου ότι γίνονται μαθήματα για γονείς στον παιδικό σταθμό
που πήγαινε η μικρή της.
Η επίσημη σελίδα είναι αυτή.
Για τα δυτικά προάστια η έδρα είναι στο Αιγάλεω και όποιος ενδιαφέρεται μπορεί να επικοινωνήσει
μαζί μου για να του δώσω τα στοιχεία της υπεύθυνης.

Παρακολουθώντας τα μαθήματα συνειδητοποίησα πόσα »λάθη» ήμουν έτοιμη να κάνω.
Ο τρόπος που μεγαλώσαμε, καλός ήταν, αλλά μπορεί να γίνει και καλύτερος.

Και όπως είπε η ψυχολόγος - δασκάλα των μαθημάτων : «Η γνώση είναι δύναμη».

Ας μπούμε λοιπόν στη διαδικασία  αρχικά να ενημερωθούμε και στη συνέχεια να κάνουμε τις
απαραίτητες διορθώσεις σε ότι νομίζουμε ότι πρέπει να αλλάξει.
Η αλλαγή είναι δύσκολη γιατί έχει εδραιωθεί μέσα μας ο τρόπος διαπαιδαγώγησης των γονιών μας,
αλλά αν θέλουμε όλα τα μπορούμε.
Η τελειότητα δεν είναι ποτέ ο στόχος, γιατί τέλειος δεν είναι κανείς, μπορεί όμως ο καθένας μας να γίνει
καλύτερος γονιός.
Αν προσπαθήσουμε όλοι κάτι μπορεί να αλλάξει.

Δεν είμαι ειδικός και η απόψεις μου για τη διαπαιδαγώγηση ενός παιδιού είναι υποκειμενικές.
Θα μεταφέρω όμως κατά διαστήματα κείμενα από τις σημειώσεις μου στα μαθήματα και
ενδιαφέροντα άρθρα, απλά για προβληματισμό και ίσως για συζήτηση.