Όπως είχα γράψει και παλιότερα το θέμα «πάνα« είναι πιο επίκαιρο από ποτέ.

Για την ακρίβεια και γιατί είναι μια μέρα που θέλω να θυμάμαι, στις 18/5/2013 η Σωτηρία έβγαλε μια και καλή την πάνα και έκοψε και το μπιμπερό.
Ξέρω πολύ καλά ότι έχει να κάνει με το παιδί και ότι το κάθε ένα έχει το ρυθμό του.
Έτσι δεν θέλω να κάνω καμία σύγκριση, ούτε να υπερηφανευτώ έναντι άλλων παιδιών που
καθυστέρησαν.
Θέλω παρόλ’ αυτά να πω στη Σωτηρία, που ίσως κάποτε διαβάσει αυτό το κείμενο, ότι νοιώθω πολύ
περήφανη για το κατόρθωμα της.
Νοιώθω το ίδιο περήφανη για ότι καταφέρνει και για τον τρόπο που αντιλαμβάνεται τα πράγματα.

Ποια είναι η Σωτηρία;
Είναι αυτή που :

• Δεν θέλει σε καμία περίπτωση να της πάρεις αυτό που κρατάει στο χέρι,  π.χ. ένα παιχνίδι, ένα μαχαίρι,  αν όμως της το ζητήσεις  πολύ ευχαρίστως θα σου το δώσει.
• Έχει αρχίσει και μιλάει,  με το δικό της τρόπο βέβαια. Εγώ αργώ να καταλάβω τι μου λέει,  άλλα με υπομονή το λέει και το ξαναλέει μέχρι να καταλάβω. Και αν τα καταφέρω «η μάνα», φωνάζει δυνατά : Ναιαιαιαιαιαι. Νοιώθει και εκείνη περήφανη για μένα που κατάφερα να βρω τη λέξη.
• Ανεβαίνει όρθια στο σκαμπό και λέει : Κόκοας είμαι.
• Αν τη ρωτήσω κάτι, απαντάει : Ναι μαμά ή Όχι μαμά. Το λέει τόσο συχνά που απαντάει με τον ίδιο τρόπο και στον Σταμάτη από κεκτημένη ταχύτητα.
•  Όταν κάθεται στο «γιο-γιο» (μικρό στεφάνι στη λεκάνη), τραγουδάει : α ουνεϊάκι ουνεϊάκι τύπε α η υάς (αχ κουνελάκι κουνελάκι τρύπες να μην τρυπάς).
• Ότι δει ή ακούσει κατι, μας λέει τι είναι και πάντα τελειώνει με τη λέξη, είναι, π.χ. σκύλος ΕΙΝΑΙ.

Εκτός από αυτά είναι και πολλά άλλα η Σωτηρία, που τα νοιώθω και δεν περιγράφονται με λέξεις.
Όλες οι μαμάδες για τα παιδιά τους νοιώθουν τα καλύτερα και δεν θα αποτελέσω εξαίρεση.
Είναι το παιδάκι μου και το υπεραγαπώ.

Υ.Γ. Ο ελέφαντας όπως φαίνεται στη φωτογραφία φοράει και αυτός πάνα.
Όταν η Σωτηρία έβγαλε την πάνα, έβγαλε την πάνα και από τον ελέφαντα.
Αφού δεν την χρειάζεται εκείνη, ούτε ο ελέφαντας την χρειάζεται.

…………………………………………………………………………………………………………………………

Ξέχασα να αναφέρω ένα ωραίο κόλπο που εφαρμόζω κάθε φορά που βγαίνουμε βόλτα.
Ίσως φανεί χρήσιμο σε κάποιες μανούλες.

Όταν πάμε βόλτα λοιπόν, κουβαλάω μαζί μου ένα γιο-γιο (αναγκαίο κακό μιας και δεν θέλω να της φορέσω πάνα, αλλά ούτε και να μείνω σπίτι).
Έχω επίσης μαζί μου, ένα ρολό σακούλες (αυτές που είναι για τα σκουπίδια, τις μικρές) και κάθε φορά που θέλει να κάνει πιπί, βάζω μια σακουλίτσα στο γιο-γιο.
Όταν τελειώσει ρίχνω λίγο χαρτί για να τραβήξει τα πολλά υγρά, την δένω κόμπο και την πετάω στο κοντινό καλαθάκι για τα σκουπίδια.
Το γιο-γιο μένει έτσι καθαρό για την επόμενη χρήση και το πάρκο, η παιδική χαρά, το λούνα παρκ το ίδιο.

Περιττό να πω ότι, η Σωτηρία δεν έχει βραχεί ποτέ σε βόλτα, μιας και δεν καθυστερώ καθόλου.
Εύχομαι να βοήθησα.

Σήμερα είναι μια μέρα που κάτι σημαντικό συμβαίνει στη γειτονιά μου.
Πολύ καιρό σκέφτομαι να αναφερθώ στο θέμα και νομίζω ότι ήρθε η ώρα να το κάνω.
Αν και είμαι από τη Λάρισα, μένω στο Αιγάλεω εδώ και 15 χρόνια.

Στην περιοχή μου λοιπόν, υπάρχει ένα πολύ μεγάλο πάρκο, γνωστό ως Μπαρουτάδικο.
Πηγαίνω συχνά βόλτα με τη Σωτηρία στο Μπαρουτάδικο, ακούμε τα πουλάκια,  παίζουμε
και σίγουρα είναι πολύ καλύτερα από το να μένουμε κλεισμένοι στο σπίτι.
Έξω τώρα από το πάρκο, είναι ένας χώρος στον οποίο εδώ και 2 χρόνια λειτουργεί ένα αναψυκτήριο, το οποίο μέχρι τότε ήταν εγκαταλελειμμένο.

Το θέμα τώρα πιο είναι;
Στον χώρο αυτόν, δίπλα από το αναψυκτήριο, έχει μελετηθεί να γίνει βρεφονηπιακός σταθμός με χρηματοδότηση από το ΕΣΠΑ.
Σήμερα λοιπόν γίνεται δημοψήφισμα, σε τοπικό επίπεδο, για το αν θα γίνει αυτός ο βρεφονηπιακός σταθμός ή όχι.

Εδώ και 1 χρόνο παρακολουθώ την κινητοποίηση κάποιων ανθρώπων για να μη γίνει
αυτός ο σταθμός, προτάσσοντας το επιχείρημα  ότι δεν θέλουν την τσιμεντοποίηση του πάρκου.
Θέλουν να παρουσιάσουν το θέμα σαν να πρόκειται για οικολογική καταστροφή,
ενώ στην ουσία ο χώρος αυτός εκτός από τα 2, 3 δέντρα που έχει και τα σκυλιά που τον επισκέπτονται συχνά, δεν προσφέρεται για καμία άλλη δραστηριότητα.
Κάθε άλλο πάρα τσιμεντοποίηση θα γίνει, μιας και θα φυτευθούν καινούργια δέντρα
σε ένα χώρο που βρίσκεται εκτός του πάρκου.
Ο χώρος που μέχρι τώρα δεν απασχολούσε κανέναν, μιας και ήταν εντελώς εγκαταλελειμμένος,
απέκτησε σημασία για κάποιους  όταν αποφασίστηκε να γίνει σταθμός και να μην παραμείνει ανεπαρκής αλάνα.

Ξαφνικά πολλοί είναι αυτοί που θέλουν να ξαναγίνει παιδική χαρά, ενώ οι ίδιοι  πριν 2 χρόνια τη θεωρούσαν ακατάλληλη και επικίνδυνη για να παίζουν τα παιδιά τους.
Άλλωστε και παιδική χαρά θα γίνει, με τις απαραίτητες προδιαγραφές, για να παίζουν τα παιδιά όλων μας τις ώρες μετά το σχολείο.

Κάποιοι γονείς δεν έχουν την πολυτέλεια να μεγαλώσουν τα παιδιά τους και αναγκάζονται να τα πηγαίνουν σε βρεφονηπιακούς σταθμούς.
Συνήθως λείπει η χρηματοδότηση για τέτοιας έκτασης έργα και τώρα που έχει λυθεί αυτό
το θέμα,  μια ομάδα 50, καθοδηγούμενων κατά τη γνώμη μου, ατόμων εμποδίζουν ένα έργο
τόσο μεγάλης σημασίας.

Στην περίοδο που διανύουμε  με όλες αυτές τις ιδιωτικοποιήσεις που γίνονται, δεν θα μου έκανε εντύπωση αν μια μέρα πουληθεί ο εν λόγω χώρος σε κάποιον ιδιώτη, που θα χτίσει ότι του κάνει κέφι.
Τότε τι θα πουν αυτοί οι 50;
Ότι θέλουν να βλέπουν πράσινο και όχι μπετόν;

Όπως έχω ξαναπεί η πρόοδος θα έρθει μέσα από την παιδεία, μόνο που δεν ξέρω κατά πόσο θα υπάρχει παιδεία.
Αντί να πάμε μπροστά, πάμε όλο και πιο πίσω.

Αυτό που μένει είναι να δούμε αν μερικοί καθοδηγούμενοι γονείς, θα καταφέρουν να εμποδίσουν ένα τόσης υψηλής σημασίας έργο, όπως είναι η δημιουργία ενός σχολείου.

Και κάτι ακόμα. Τι θα πουν αυτοί οι γονείς στα παιδιά τους, όταν δεν θα υπάρχει βρεφονηπιακός σταθμός για να αφήσουν με τη σειρά τους τα δικά τους παιδιά, ώστε να μπορέσουν να δουλέψουν;
Θα είναι τότε περήφανοι γι’ αυτό που τώρα παινεύονται ότι κάνουν;
Λυπάμαι που ακόμα και σήμερα,  το 2013, κάποιοι πιστεύουν ότι είναι ήρωες
σταματώντας ένα σχολείο που εγώ και αρκετοί άλλοι στην εποχή μου δεν είχαμε την τύχη να έχουμε, μιας και κάναμε μάθημα σε σπίτι που είχε παραχωρηθεί για τη χρήση αυτή.