Σήμερα είναι μια μέρα που κάτι σημαντικό συμβαίνει στη γειτονιά μου.
Πολύ καιρό σκέφτομαι να αναφερθώ στο θέμα και νομίζω ότι ήρθε η ώρα να το κάνω.
Αν και είμαι από τη Λάρισα, μένω στο Αιγάλεω εδώ και 15 χρόνια.

Στην περιοχή μου λοιπόν, υπάρχει ένα πολύ μεγάλο πάρκο, γνωστό ως Μπαρουτάδικο.
Πηγαίνω συχνά βόλτα με τη Σωτηρία στο Μπαρουτάδικο, ακούμε τα πουλάκια,  παίζουμε
και σίγουρα είναι πολύ καλύτερα από το να μένουμε κλεισμένοι στο σπίτι.
Έξω τώρα από το πάρκο, είναι ένας χώρος στον οποίο εδώ και 2 χρόνια λειτουργεί ένα αναψυκτήριο, το οποίο μέχρι τότε ήταν εγκαταλελειμμένο.

Το θέμα τώρα πιο είναι;
Στον χώρο αυτόν, δίπλα από το αναψυκτήριο, έχει μελετηθεί να γίνει βρεφονηπιακός σταθμός με χρηματοδότηση από το ΕΣΠΑ.
Σήμερα λοιπόν γίνεται δημοψήφισμα, σε τοπικό επίπεδο, για το αν θα γίνει αυτός ο βρεφονηπιακός σταθμός ή όχι.

Εδώ και 1 χρόνο παρακολουθώ την κινητοποίηση κάποιων ανθρώπων για να μη γίνει
αυτός ο σταθμός, προτάσσοντας το επιχείρημα  ότι δεν θέλουν την τσιμεντοποίηση του πάρκου.
Θέλουν να παρουσιάσουν το θέμα σαν να πρόκειται για οικολογική καταστροφή,
ενώ στην ουσία ο χώρος αυτός εκτός από τα 2, 3 δέντρα που έχει και τα σκυλιά που τον επισκέπτονται συχνά, δεν προσφέρεται για καμία άλλη δραστηριότητα.
Κάθε άλλο πάρα τσιμεντοποίηση θα γίνει, μιας και θα φυτευθούν καινούργια δέντρα
σε ένα χώρο που βρίσκεται εκτός του πάρκου.
Ο χώρος που μέχρι τώρα δεν απασχολούσε κανέναν, μιας και ήταν εντελώς εγκαταλελειμμένος,
απέκτησε σημασία για κάποιους  όταν αποφασίστηκε να γίνει σταθμός και να μην παραμείνει ανεπαρκής αλάνα.

Ξαφνικά πολλοί είναι αυτοί που θέλουν να ξαναγίνει παιδική χαρά, ενώ οι ίδιοι  πριν 2 χρόνια τη θεωρούσαν ακατάλληλη και επικίνδυνη για να παίζουν τα παιδιά τους.
Άλλωστε και παιδική χαρά θα γίνει, με τις απαραίτητες προδιαγραφές, για να παίζουν τα παιδιά όλων μας τις ώρες μετά το σχολείο.

Κάποιοι γονείς δεν έχουν την πολυτέλεια να μεγαλώσουν τα παιδιά τους και αναγκάζονται να τα πηγαίνουν σε βρεφονηπιακούς σταθμούς.
Συνήθως λείπει η χρηματοδότηση για τέτοιας έκτασης έργα και τώρα που έχει λυθεί αυτό
το θέμα,  μια ομάδα 50, καθοδηγούμενων κατά τη γνώμη μου, ατόμων εμποδίζουν ένα έργο
τόσο μεγάλης σημασίας.

Στην περίοδο που διανύουμε  με όλες αυτές τις ιδιωτικοποιήσεις που γίνονται, δεν θα μου έκανε εντύπωση αν μια μέρα πουληθεί ο εν λόγω χώρος σε κάποιον ιδιώτη, που θα χτίσει ότι του κάνει κέφι.
Τότε τι θα πουν αυτοί οι 50;
Ότι θέλουν να βλέπουν πράσινο και όχι μπετόν;

Όπως έχω ξαναπεί η πρόοδος θα έρθει μέσα από την παιδεία, μόνο που δεν ξέρω κατά πόσο θα υπάρχει παιδεία.
Αντί να πάμε μπροστά, πάμε όλο και πιο πίσω.

Αυτό που μένει είναι να δούμε αν μερικοί καθοδηγούμενοι γονείς, θα καταφέρουν να εμποδίσουν ένα τόσης υψηλής σημασίας έργο, όπως είναι η δημιουργία ενός σχολείου.

Και κάτι ακόμα. Τι θα πουν αυτοί οι γονείς στα παιδιά τους, όταν δεν θα υπάρχει βρεφονηπιακός σταθμός για να αφήσουν με τη σειρά τους τα δικά τους παιδιά, ώστε να μπορέσουν να δουλέψουν;
Θα είναι τότε περήφανοι γι’ αυτό που τώρα παινεύονται ότι κάνουν;
Λυπάμαι που ακόμα και σήμερα,  το 2013, κάποιοι πιστεύουν ότι είναι ήρωες
σταματώντας ένα σχολείο που εγώ και αρκετοί άλλοι στην εποχή μου δεν είχαμε την τύχη να έχουμε, μιας και κάναμε μάθημα σε σπίτι που είχε παραχωρηθεί για τη χρήση αυτή.