Όπως είχα γράψει και παλιότερα το θέμα «πάνα« είναι πιο επίκαιρο από ποτέ.

Για την ακρίβεια και γιατί είναι μια μέρα που θέλω να θυμάμαι, στις 18/5/2013 η Σωτηρία έβγαλε μια και καλή την πάνα και έκοψε και το μπιμπερό.
Ξέρω πολύ καλά ότι έχει να κάνει με το παιδί και ότι το κάθε ένα έχει το ρυθμό του.
Έτσι δεν θέλω να κάνω καμία σύγκριση, ούτε να υπερηφανευτώ έναντι άλλων παιδιών που
καθυστέρησαν.
Θέλω παρόλ’ αυτά να πω στη Σωτηρία, που ίσως κάποτε διαβάσει αυτό το κείμενο, ότι νοιώθω πολύ
περήφανη για το κατόρθωμα της.
Νοιώθω το ίδιο περήφανη για ότι καταφέρνει και για τον τρόπο που αντιλαμβάνεται τα πράγματα.

Ποια είναι η Σωτηρία;
Είναι αυτή που :

• Δεν θέλει σε καμία περίπτωση να της πάρεις αυτό που κρατάει στο χέρι,  π.χ. ένα παιχνίδι, ένα μαχαίρι,  αν όμως της το ζητήσεις  πολύ ευχαρίστως θα σου το δώσει.
• Έχει αρχίσει και μιλάει,  με το δικό της τρόπο βέβαια. Εγώ αργώ να καταλάβω τι μου λέει,  άλλα με υπομονή το λέει και το ξαναλέει μέχρι να καταλάβω. Και αν τα καταφέρω «η μάνα», φωνάζει δυνατά : Ναιαιαιαιαιαι. Νοιώθει και εκείνη περήφανη για μένα που κατάφερα να βρω τη λέξη.
• Ανεβαίνει όρθια στο σκαμπό και λέει : Κόκοας είμαι.
• Αν τη ρωτήσω κάτι, απαντάει : Ναι μαμά ή Όχι μαμά. Το λέει τόσο συχνά που απαντάει με τον ίδιο τρόπο και στον Σταμάτη από κεκτημένη ταχύτητα.
•  Όταν κάθεται στο «γιο-γιο» (μικρό στεφάνι στη λεκάνη), τραγουδάει : α ουνεϊάκι ουνεϊάκι τύπε α η υάς (αχ κουνελάκι κουνελάκι τρύπες να μην τρυπάς).
• Ότι δει ή ακούσει κατι, μας λέει τι είναι και πάντα τελειώνει με τη λέξη, είναι, π.χ. σκύλος ΕΙΝΑΙ.

Εκτός από αυτά είναι και πολλά άλλα η Σωτηρία, που τα νοιώθω και δεν περιγράφονται με λέξεις.
Όλες οι μαμάδες για τα παιδιά τους νοιώθουν τα καλύτερα και δεν θα αποτελέσω εξαίρεση.
Είναι το παιδάκι μου και το υπεραγαπώ.

Υ.Γ. Ο ελέφαντας όπως φαίνεται στη φωτογραφία φοράει και αυτός πάνα.
Όταν η Σωτηρία έβγαλε την πάνα, έβγαλε την πάνα και από τον ελέφαντα.
Αφού δεν την χρειάζεται εκείνη, ούτε ο ελέφαντας την χρειάζεται.

…………………………………………………………………………………………………………………………

Ξέχασα να αναφέρω ένα ωραίο κόλπο που εφαρμόζω κάθε φορά που βγαίνουμε βόλτα.
Ίσως φανεί χρήσιμο σε κάποιες μανούλες.

Όταν πάμε βόλτα λοιπόν, κουβαλάω μαζί μου ένα γιο-γιο (αναγκαίο κακό μιας και δεν θέλω να της φορέσω πάνα, αλλά ούτε και να μείνω σπίτι).
Έχω επίσης μαζί μου, ένα ρολό σακούλες (αυτές που είναι για τα σκουπίδια, τις μικρές) και κάθε φορά που θέλει να κάνει πιπί, βάζω μια σακουλίτσα στο γιο-γιο.
Όταν τελειώσει ρίχνω λίγο χαρτί για να τραβήξει τα πολλά υγρά, την δένω κόμπο και την πετάω στο κοντινό καλαθάκι για τα σκουπίδια.
Το γιο-γιο μένει έτσι καθαρό για την επόμενη χρήση και το πάρκο, η παιδική χαρά, το λούνα παρκ το ίδιο.

Περιττό να πω ότι, η Σωτηρία δεν έχει βραχεί ποτέ σε βόλτα, μιας και δεν καθυστερώ καθόλου.
Εύχομαι να βοήθησα.