Ελληνική παιδεία.
Τα παιδιά λένε είναι το μέλλον.
Η παιδεία τότε των παιδιών καθορίζει το πως θα είναι το μέλλον αυτό.

Με έχουν ενοχλήσει τόσα πράγματα που δεν ξέρω τι να περιμένω πια.
Αναρωτιέμαι τι πρόκειται να συμβεί στο μέλλον.

Θα αναφερθώ σε κάτι που συμβαίνει τώρα και πλήττει τα παιδάκια της γειτονιάς μου.
Στην περιοχή μου είναι το 17ο δημοτικό στο Αιγάλεω.
Και δεν χωράει το μυαλό μου αυτό που συμβαίνει.

Η ανιψιά μου φέτος θα έπρεπε να πηγαίνει προνήπια.
Το πως το περίμενε δεν περιγράφεται.
Θα πήγαινε «σχολείο».
Πήρε τσάντα, παγούρι, ταπεράκι για το τοστ, μπλοκ ζωγραφικής, μαρκαδόρους.
Χτένισε τα μαλλιά της, φόρεσε το καινούριο της φόρεμα και πήγε στο σχολείο.

Το όνειρο δεν κράτησε για πολύ.
Η δασκάλα της, από ότι είπε ο διευθυντής, έχει κάποιο πρόβλημα υγείας  με τις φωνητικές της χορδές και ζήτησε να μετατεθεί σε γραφείο πρωτοβάθμιας εκπαίδευσης.
Αν και μου ακούστηκε παράξενο, μιας και η κοπέλα είναι αναπληρώτρια και θα μπορούσε απλά να μην κάνει τα χαρτιά της φέτος, αφού έχει πρόβλημα, το προσπερνώ.
Μια εβδομάδα δεν κάνανε μάθημα γιατί είχε πάρει αναρρωτική, δεύτερη το ίδιο.
Λέω, θα φέρουν αντικαταστάτρια, η κοπέλα έχει πρόβλημα και δεν είναι σε θέση να μπει στην τάξη.
Και εδώ έρχεται η απάντηση, ότι τελικά η δασκάλα μετατέθηκε και δεν θα έρθει αντικαταστάτρια γιατί τα προνήπια δεν είναι υποχρεωτικά.

Πάμε καλά;

Τα παιδάκια δε, που δηλώσαν ότι θέλουν να παραμένουν στο ολοήμερο κάνουν μάθημα κανονικά.
Του χρόνου, δηλαδή, τα νήπια θα είναι δυο ταχυτήτων.
Τα μισά παιδιά θα έχουν παρακολουθήσει τα προνήπια και τα αλλά μισά όχι.
Άσε που άντε να πούμε στην ανιψιά μου ότι τελικά δεν θα πάει σχολείο, που με τόση λαχτάρα ετοιμαζόταν τόσο καιρό.

Δεν μπορώ να πιστέψω ότι έτσι θα χτιστεί το μέλλον.