Προς τιμή της, κράτησε το μυστικό από τη μικρή της αδελφή η οποία δεν είχε χάσει ακόμα δόντι και δικαιούταν να ξυπνήσει κι εκείνη με λεφτά κάτω από το μαξιλάρι της.

Αλλά η Νεράιδα των δοντιών ήξερε ότι δε θα έπαιρνε καιρό μέχρι να ξεσκεπαστεί και ο Αη-Βασίλης. Δεν ήξερε πότε ή πώς, αλλά ήξερε ότι οι μέρες μαγείας στο σπίτι, κάποιου συγκεκριμένου είδους μαγείας τουλάχιστον, έφταναν στο τέλος τους.

Και η Νεράιδα των δοντιών – εννοώ τον εαυτό μου – ήταν πολύ στεναχωρημένη για το αναπόφευκτο το οποίο τελικά συνέβη την προηγούμενη εβδομάδα.

Η Lucy κι εγώ ανταλλάσσουμε σημειώματα από τότε που ξεκίνησε η σχολική χρονιά. Μιλάμε για ένα σωρό πράγματα – σπορ, βιβλία που θέλουμε να διαβάσουμε, περιπέτειες που θέλουμε να ζήσουμε, ακόμα και ιστορίες από τότε που πήγαινα εγώ στην Τρίτη τάξη. Ως επί το πλείστον όμως τα θέματα ήταν ανάλαφρα. Μέχρι την προηγούμενη εβδομάδα.

ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΞΕΡΩ, είπε, χρησιμοποιώντας κεφαλαία για έμφαση. ΕΙΣΑΙ Ο ΑΗ-ΒΑΣΙΛΗΣ; ΠΕΣ ΜΟΥ ΤΗΝ ΑΛΗΘΕΙΑ.

Τι κάνεις όταν το παιδί σου, σου ζητάει την αλήθεια; Τη λες φυσικά, κάνοντας ό,τι μπορείς για να βρεις ένα τρόπο για να κρατήσεις τουλάχιστον ανέγγιχτο κάποιο ποσοστό μαγείας.

Να τι έγραψα:

---

Αγαπητή Lucy,

Ευχαριστώ για το γράμμα σου. Έκανες μία πολύ καλή ερώτηση: «Είσαι ο Αη-Βασίλης;»

Ήξερα ότι ήθελες να μάθεις την απάντηση σε αυτή την ερώτηση εδώ και καιρό, και έπρεπε να σκεφτώ προσεκτικά τι θα πω.

Η απάντηση είναι όχι. Δεν είμαι ο Αη-Βασίλης. Κανείς δεν είναι ο Άη-Βασίλης.

Είμαι εκείνη που γεμίζει τις κάλτσες σου με δώρα όμως. Επίσης εγώ επιλέγω και τυλίγω τα δώρα που μπαίνουν κάτω από το δέντρο, όπως έκανε και η μαμά μου για μένα, και όπως έκανε και η δική της η μαμά. (Και ναι, ο μπαμπάς βοηθάει επίσης.)

Φαντάζομαι ότι κάποια μέρα θα κάνεις το ίδιο για τα δικά σου τα παιδιά και το ξέρω ότι θα σου αρέσει να τα βλέπεις να τρέχουν κάτω στις σκάλες το πρωινό των Χριστουγέννων. Θα σου αρέσει να τα βλέπεις να κάθονται κάτω από το δέντρο και τα προσωπάκια τους να φωτίζονται από τα Χριστουγεννιάτικα φωτάκια.

Αυτό όμως δε θα σε κάνει Άη-Βασίλη.

Ο Άη-Βασίλης είναι μεγαλύτερος από οποιονδήποτε και η δουλειά του υπάρχει πολύ περισσότερο από όσο ζούμε εμείς. Αυτό που κάνει είναι απλό, αλλά έχει μεγάλη δύναμη. Διδάσκει παιδιά να πιστεύουν σε κάτι που δεν μπορούν να δουν ή να αγγίξουν.

Είναι μεγάλη δουλειά και πολύ σημαντική. Στη ζωή σου χρειάζεσαι την ικανότητα να πιστεύεις: Να πιστεύεις στον εαυτό σου, στους φίλους σου, στα ταλέντα σου και στην οικογένειά σου. Επίσης θα χρειαστεί να πιστέψεις σε πράγματα που δεν μπορείς να μετρήσεις ή να κρατήσεις στα χέρια σου. Να, μιλάω για την αγάπη, τη μεγάλη δύναμη που θα φωτίσει τη ζωή σου από μέσα προς τα έξω, ακόμα και κατά τη διάρκεια των σκοτεινότερων, ψυχρότερων στιγμών.

Ο Αη-Βασίλης είναι δάσκαλος και είμαι μαθήτριά του και τώρα κι εσύ ξέρεις το μυστικό του πώς τα καταφέρνει να κατέβει από όλες αυτές τις καμινάδες την παραμονή των Χριστουγέννων: έχει βοήθεια από όλους τους ανθρώπους που έχει γεμίσει την καρδιά τους με χαρά.

Με γεμάτες καρδιές, άνθρωποι σαν τον μπαμπά κι εμένα βοηθάμε όλοι τον Αη-Βασίλη για να κάνει μία δουλειά που αλλιώς θα ήταν αδύνατη.

Έτσι λοιπόν, όχι δεν είμαι ο Αη-Βασίλης. Ο Αη-Βασίλης είναι αγάπη και μαγεία και ελπίδα και ευτυχία. Είμαι στην ομάδα του, και τώρα είσαι κι εσύ.

Σε αγαπώ και πάντα θα σε αγαπώ,

Μαμά

Το άρθρο το διάβασα σε ένα αγαπημένο blog, εδώ.

Διαβάστε το πρωτότυπο άρθρο εδώ.