Ο Εθελοντισμός για μένα είναι κάτι που μου δίνει μεγάλη χαρά.

Την πρώτη φορά που συμμετείχα σε διοργάνωση σαν εθελόντρια ήταν στους Ολυμπιακούς Αγώνες το 2004.
Φοιτήτρια τότε ήθελα να είμαι μέσα στα γεγονότα.
Η εμπειρία : Ανεπανάληπτη.

Από τότε ψάχνω τρόπο να συμμετέχω σε διάφορες δράσεις με σκοπό να προσφέρω αλλά και να περάσω καλά.
Πάντα οι εντυπώσεις είναι οι καλύτερες και αναμένω την επόμενη διοργάνωση που θα συμμετέχω,
Η τελευταία μου συμμετοχή ήταν στα Special Olympics το 2011, 10 μέρες πριν γεννήσω τη Σωτηρία.
Έτσι η Σωτηρία είναι εθελόντρια από την κοιλιά ακόμα.
Από τότε δεν συμμετείχα ξανά, μέχρι τώρα.

Μια μέρα το τηλέφωνο χτύπησε για να μου πουν αν θέλω να συμμετέχω στην Αναβίωση των 1ων Σύγχρονων Ολυμπιακών Αγώνων που θα γίνει στο Καλλιμάρμαρο στις 12 Απριλίου.
Η απάντηση βέβαια ήταν : Ναι.
Έτσι χωρίς να ξέρω τι ακριβώς θα κάνω, πήγα στο Ποδηλατοδρόμιο στο ΟΑΚΑ και μετά από μια σύντομη οντισιόν μου είπαν ότι θα είμαι στην ομάδα της Θάλασσας.
Το Σάββατο 23 Μαρτίου ήταν η 1η πρόβα.
Η χαρά μου απερίγραπτη.

Έτσι θα ανήκω και εγώ στο καλλιτεχνικό κομμάτι όλων αυτών που θα διαδραματιστούν στο Καλλιμάρμαρο στις 12 Απριλίου.

Κατά τη γνώμη μου, ο εθελοντισμός είναι κάτι που είναι ωραίο να καλλιεργούμε στα παιδιά μας.
Μια κοινωνία στην οποία το χρήμα κυριεύει, με κάνει να θέλω να μεταδώσω στο παιδί μου άλλες αξίες που θα υπερνικήσουν του χρήματος.
Βοηθάω, γνωρίζω άλλους ανθρώπους και βγαίνω από το στενό οικογενειακό μου περιβάλλον,  περνάω
καλά και κάθε φορά που γυρίζω σπίτι έχω να θυμάμαι ότι : Ήμουν και εγώ εκεί.

Ελληνική παιδεία.
Τα παιδιά λένε είναι το μέλλον.
Η παιδεία τότε των παιδιών καθορίζει το πως θα είναι το μέλλον αυτό.

Με έχουν ενοχλήσει τόσα πράγματα που δεν ξέρω τι να περιμένω πια.
Αναρωτιέμαι τι πρόκειται να συμβεί στο μέλλον.

Θα αναφερθώ σε κάτι που συμβαίνει τώρα και πλήττει τα παιδάκια της γειτονιάς μου.
Στην περιοχή μου είναι το 17ο δημοτικό στο Αιγάλεω.
Και δεν χωράει το μυαλό μου αυτό που συμβαίνει.

Η ανιψιά μου φέτος θα έπρεπε να πηγαίνει προνήπια.
Το πως το περίμενε δεν περιγράφεται.
Θα πήγαινε «σχολείο».
Πήρε τσάντα, παγούρι, ταπεράκι για το τοστ, μπλοκ ζωγραφικής, μαρκαδόρους.
Χτένισε τα μαλλιά της, φόρεσε το καινούριο της φόρεμα και πήγε στο σχολείο.

Το όνειρο δεν κράτησε για πολύ.
Η δασκάλα της, από ότι είπε ο διευθυντής, έχει κάποιο πρόβλημα υγείας  με τις φωνητικές της χορδές και ζήτησε να μετατεθεί σε γραφείο πρωτοβάθμιας εκπαίδευσης.
Αν και μου ακούστηκε παράξενο, μιας και η κοπέλα είναι αναπληρώτρια και θα μπορούσε απλά να μην κάνει τα χαρτιά της φέτος, αφού έχει πρόβλημα, το προσπερνώ.
Μια εβδομάδα δεν κάνανε μάθημα γιατί είχε πάρει αναρρωτική, δεύτερη το ίδιο.
Λέω, θα φέρουν αντικαταστάτρια, η κοπέλα έχει πρόβλημα και δεν είναι σε θέση να μπει στην τάξη.
Και εδώ έρχεται η απάντηση, ότι τελικά η δασκάλα μετατέθηκε και δεν θα έρθει αντικαταστάτρια γιατί τα προνήπια δεν είναι υποχρεωτικά.

Πάμε καλά;

Τα παιδάκια δε, που δηλώσαν ότι θέλουν να παραμένουν στο ολοήμερο κάνουν μάθημα κανονικά.
Του χρόνου, δηλαδή, τα νήπια θα είναι δυο ταχυτήτων.
Τα μισά παιδιά θα έχουν παρακολουθήσει τα προνήπια και τα αλλά μισά όχι.
Άσε που άντε να πούμε στην ανιψιά μου ότι τελικά δεν θα πάει σχολείο, που με τόση λαχτάρα ετοιμαζόταν τόσο καιρό.

Δεν μπορώ να πιστέψω ότι έτσι θα χτιστεί το μέλλον.