Είναι σε όλους γνωστό το βραχιολάκι «Μάρτης» με την άσπρη και κόκκινη κλωστή που το φοράμε για να μας προστατέψει από τον καυτό ήλιο του Μάρτη.
Είναι από τα έθιμα που μου αρέσει να τηρώ και δεν ξεχνάω.
Όπως κάθε χρόνο έτσι και φέτος πήρα άσπρη και κόκκινη κλωστή, τις έστριψα και έβαλα ένα βραχιολάκι στη Σωτηρία και ένα φόρεσα εγώ.

Στη Λάρισα (ίσως και σε άλλα μέρη) στο τέλος του Μάρτη κόβουμε το βραχιολάκι αυτό και το κρεμάμε σε ένα κλαράκι για να το πάρει το χελιδόνι να χτίσει τη φωλιά του.
Σε αντάλλαγμα αφήνει ένα δωράκι κάτω από το κλαράκι.

Σύντομα ο Μάρτης τελειώνει και κοντεύει η μέρα που θα κρεμάσουμε το βραχιολάκι μας στο κλαρί της λεμονιάς που είναι έξω από το σπίτι μας.
Ανυπομονώ να δω πως θα φανεί στη Σωτηρία όλο αυτό.

Εσείς το ξέρατε αυτό το έθιμο;

Τι άλλο έθιμο για το «Μάρτη» έχετε στην περιοχή σας;

………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………

31-03-2013

Σήμερα η Σωτηρία κρέμασε μόνη της το «Μάρτη» στη λεμονιά και δεν νομίζω ότι κατάλαβε ότι το χελιδόνι θα πάρει την κλωστούλα για να φτιάξει φωλιά και θα της φέρει ένα δωράκι.

Αφού έφαγε το μεσημέρι, της λέω «μήπως θέλεις να δεις αν έφερε κάτι για σένα το πουλάκι;»
Και τότε γύρισε το κεφάλι της και είδε μέσα από την κουρτίνα ένα ροζ ελεφαντάκι.
Τότε κατάλαβε ότι κάτι γίνεται.

-Τι είναι αυτό Σωτηρία;

-Ακούα  (αρκούδα).

-Τίνος είναι αυτό καλέ; Μήπως το έφερε το πουλάκι.

-Ναι. Η-η-ή-α-ς (Σωτηρίας).

Απίστευτο.
Το πήρε αγκαλιά και το έφερε μέσα.
Το μεσημέρι εννοείται ότι κοιμήθηκε με το δώρο που της έφερε το χελιδονάκι.

Ο Εθελοντισμός για μένα είναι κάτι που μου δίνει μεγάλη χαρά.

Την πρώτη φορά που συμμετείχα σε διοργάνωση σαν εθελόντρια ήταν στους Ολυμπιακούς Αγώνες το 2004.
Φοιτήτρια τότε ήθελα να είμαι μέσα στα γεγονότα.
Η εμπειρία : Ανεπανάληπτη.

Από τότε ψάχνω τρόπο να συμμετέχω σε διάφορες δράσεις με σκοπό να προσφέρω αλλά και να περάσω καλά.
Πάντα οι εντυπώσεις είναι οι καλύτερες και αναμένω την επόμενη διοργάνωση που θα συμμετέχω,
Η τελευταία μου συμμετοχή ήταν στα Special Olympics το 2011, 10 μέρες πριν γεννήσω τη Σωτηρία.
Έτσι η Σωτηρία είναι εθελόντρια από την κοιλιά ακόμα.
Από τότε δεν συμμετείχα ξανά, μέχρι τώρα.

Μια μέρα το τηλέφωνο χτύπησε για να μου πουν αν θέλω να συμμετέχω στην Αναβίωση των 1ων Σύγχρονων Ολυμπιακών Αγώνων που θα γίνει στο Καλλιμάρμαρο στις 12 Απριλίου.
Η απάντηση βέβαια ήταν : Ναι.
Έτσι χωρίς να ξέρω τι ακριβώς θα κάνω, πήγα στο Ποδηλατοδρόμιο στο ΟΑΚΑ και μετά από μια σύντομη οντισιόν μου είπαν ότι θα είμαι στην ομάδα της Θάλασσας.
Το Σάββατο 23 Μαρτίου ήταν η 1η πρόβα.
Η χαρά μου απερίγραπτη.

Έτσι θα ανήκω και εγώ στο καλλιτεχνικό κομμάτι όλων αυτών που θα διαδραματιστούν στο Καλλιμάρμαρο στις 12 Απριλίου.

Κατά τη γνώμη μου, ο εθελοντισμός είναι κάτι που είναι ωραίο να καλλιεργούμε στα παιδιά μας.
Μια κοινωνία στην οποία το χρήμα κυριεύει, με κάνει να θέλω να μεταδώσω στο παιδί μου άλλες αξίες που θα υπερνικήσουν του χρήματος.
Βοηθάω, γνωρίζω άλλους ανθρώπους και βγαίνω από το στενό οικογενειακό μου περιβάλλον,  περνάω
καλά και κάθε φορά που γυρίζω σπίτι έχω να θυμάμαι ότι : Ήμουν και εγώ εκεί.

Τον τελευταίο καιρό ψάχναμε για καρεκλάκι αυτοκινήτου.

Το παλιό που είχαμε δεν χωράει πια τη Σωτηρία και έτσι έπρεπε να πάρουμε μεγαλύτερο.

Το πρώτο που είχαμε ήταν αυτό που τη βάλαμε φεύγοντας από το μαιευτήριο.

Από εκείνη τη μέρα δεν πήγε πουθενά χωρίς να καθίσει στο καρεκλάκι της.

Όσο ήταν μωράκι έμπαινε και στο καρότσι και έτσι μας βόλεψε διπλά.

Όσον αφορά τα καρεκλάκια αυτοκινήτου είμαι απόλυτη.

Είναι ο μόνος τρόπος να προστατεύσει κανείς το παιδί του όσο αυτό μετακινείτε με το αυτοκίνητο.

Έχω αποφασίσει να κάθομαι μαζί της στο πίσω κάθισμα, αλλά αυτό δεν με εμποδίζει να φοράω ζώνη.

Το καλοκαίρι και καθώς πηγαίναμε για μπάνιο  στην παραλιακή  κάποιος από πίσω δεν πρόλαβε να
σταματήσει και έτσι πέφτει πάνω στον πίσω μας και αυτός με τη σειρά του πάνω μας.

Όλοι όσοι ήμασταν στο αυτοκίνητο ήμασταν δεμένοι με τις ζώνες και η Σωτηρία όπως πάντα στο
καρεκλάκι της.

Αν και δεν ήταν μεγάλο το χτύπημα εγώ είχα δυο μέρες πονοκέφαλο από το τράνταγμα.

Η Σωτηρία ούτε που κουνήθηκε, λόγω του ότι το καρεκλάκι της κοίταγε προς τα πίσω.

Όταν λοιπόν αποφασίσαμε να αλλάξουμε καρεκλάκι διαβάσαμε πολλά άρθρα στο internet, είδαμε
αποτελέσματα crash test και μάθαμε ότι το να κοιτάει το παιδί προς τα πίσω μέχρι 4 χρονών είναι
5 φορές πιο ασφαλές από το να κοιτάει μπροστά.

Σε όσους το έλεγα βέβαια μου έλεγαν ότι δεν μπορεί να κοιτάει προς τα πίσω γιατί θα ζαλίζεται.

Και εδώ έρχεται η απορία.

Τα παιδάκια στο εξωτερικό που κάθονται ανάποδα δεν ζαλίζονται;

Ας πούμε ότι έχουν καλύτερους δρόμους.

Αλλά και πάλι δεν πρέπει τότε να προστατεύουμε τα παιδιά μας ακόμα περισσότερο αφού ξέρουμε
ότι οι δρόμοι στην Ελλάδα δεν είναι καλοί και έτσι προκαλούνται περισσότερα ατυχήματα;

Τέλος πάντων, ο κάθε γονιός είναι υπεύθυνος για το παιδί του και δεν θα τον κρίνω.

Μετά από πολύ ψάξιμο, βρήκαμε ένα καρεκλάκι που μπαίνει προς τα πίσω μέχρι 4 χρονών.

Και ήταν το μοναδικό που άφηνε χώρο ανάμεσα στο καρεκλάκι και στο κάθισμα του αυτοκινήτου
για να μπουν τα πόδια του παιδιού.

Εύχομαι να μη γίνει ποτέ τίποτα όσο μετακινούμαστε και το ίδιο θα ευχηθώ και σε κάθε οικογένεια,
με ή χωρίς καρεκλάκι.

Θα αναφέρω και κάτι που πολλοί δεν το γνωρίζουν.

Ποτέ με μπουφάν τα παιδάκια στο καρεκλάκι, γιατί δημιουργεί κενό ανάμεσα στη ζώνη και
στο σώμα του παιδιού και η ζώνη δεν το κρατάει σωστά.

Καλές μετακινήσεις σε όλους.

Χτες βλέποντας το χιόνι θυμήθηκα κάτι από την παιδική μου ηλικία.

Στη Λάρισα που μεγάλωσα το χειμώνα κάνει πολύ κρύο.

Θυμάμαι, ήταν μια μέρα με παγωνιά και η μαμά μου είχε απλώσει ρούχα.

Όταν πήγε να τα μαζέψει, τι να δει. Τα ρούχα από την παγωνιά είχαν γίνει παγάκια.

Λόγω του ότι ήταν βρεγμένα, το πολύ κρύο τα κοκάλωσε.

Όταν τα έφερε μέσα, μου φάνηκαν τόσο αστεία που στέκονταν με τα μανίκια απλωμένα, που τα έπιασα για να τα τσαλακώσω.

Άκουσα τότε τη μαμά μου να φωνάζει : Μηηηηη θα τα σπάσεις….

Αυτό ήταν. Δεν μπορούσα να κρατηθώ από τα γέλια.

Ο χειμώνας έκανε την εμφάνιση του και στην Αθήνα, γιατί από ότι μαθαίνω σε άλλες πόλεις
έχει εμφανιστεί νωρίτερα.

Το βράδυ η θερμοκρασία πέφτει, και έρχεται το ερώτημα : Με τι σκεπάζεις ένα παιδί;

Κουβέρτα, πάπλωμα ή υπνόσακος;

Συνήθως τα παιδιά ξεσκεπάζονται στον ύπνο τους και αυτό ανησυχεί πολλούς γονείς.
Το ίδιο και εμένα.

Σαν λύση βρήκα τον υπνόσακο.

Έτσι από πέρυσι η Σωτηρία κοιμάται με υπνόσακο.

Δεν έχει, όμως, μανίκια και έτσι την σκεπάζω και με μια μικρή κουβερτούλα φλις.

Άκουσα, ότι φτιάχνονται πλέον αμάνικοι για να μην παθαίνουν τα παιδιά θερμοπληξία.

Τα χεράκια τους όμως δεν κρυώνουν;

Πολλοί παιδίατροι λένε ότι δεν πρέπει να ντύνουμε τα παιδιά χοντρά το βράδυ. Πιο είναι όμως τελικά το όριο που κάνει κάτι να θεωρηθεί χοντρό;

Σήμερα νομίζω κάνει περισσότερο κρύο και τη σκέπασα και με μια κουβέρτα.

Όλο το βράδυ θα έχω το νου μου μήπως και ξεσκεπαστεί, μήπως ιδρώσει;

Εγώ, το βράδυ αν δεν είμαι καλά σκεπασμένη δεν μπορώ να κοιμηθώ.

Γιατί για τα παιδιά να μην ισχύει το ίδιο;

Εσείς με τι σκεπάζετε τα παιδιά σας;

Τα παιδιά βλέπουν τον κόσμο λίγο διαφορετικά από τους μεγάλους.

Έτσι το επάγγελμα τους δεν θα μπορούσε να είναι ένα κλασικό επάγγελμα στον κόσμο των μεγάλων.

Είναι απίθανο το πως αντιλαμβάνονται τα πράγματα και έχουν πάντα τη διάθεση να σε εκπλήσσουν ευχάριστα σε μια απλή,  για τα δεδομένα μας, ερώτηση.

-Τι θα γίνεις όταν μεγαλώσεις;

Απαντήσεις που έδωσαν κοντινά μου παιδάκια ηλικίας 4-5 χρονών :

-Φυτευτής. (Ήταν τη μέρα που φύτεψε κρεμμυδάκια στη γλάστρα)

-Κοσμημάτρια. (Έμαθε ότι η μαμά μιας φίλης της φτιάχνει κοσμήματα)

-Κουρεύτρια. Αν σ’ αρέσει απλά να κουρεύεις.

-Παλαιοντολόγος. Δηλαδή, ο επιστήμονας που ψάχνει για δεινόσαυρους. Το επάγγελμα του μέλλοντος.

Είναι ωραίο να ακούς τα παιδιά, σου μαθαίνει πολλά η αθωότητα τους.

Εσάς τι θα γίνουν όταν μεγαλώσουν τα παιδιά σας; (το πρώτο, το αυθόρμητο επάγγελμα)

Ο ύπνος των παιδιών είναι θέμα σε πολλές συζητήσεις με άλλες μαμάδες.

Αυτό, όμως, που με απασχολεί δεν είναι ότι η μικρούλα μου δεν κοιμάται, αλλά το πως κοιμάται.

Μέχρι τώρα (18 μηνών), το βραδύ την παίρνω αγκαλίτσα και τη νανουρίζω μέχρι να κοιμηθεί.

Όταν διάβασα το εξής :

Η μάνα δεν είναι ένα πρόσωπο για να στηρίζεσαι επάνω του

αλλά, εκείνη που σε βοηθά να μη χρειάζεσαι στηρίγματα.

άρχιζα να προβληματίζομαι.

Κάνω καλά που τη νανουρίζω ή μήπως την κάνω να στηρίζεται επάνω μου και δεν την αφήνω να τα καταφέρει μόνη της;

Από την άλλη  κάποιες φορές όταν την βάζω στην κούνια της για να κοιμηθεί μόνη της, φωνάζει »μαμά» (επίμονα) και μόλις την πάρω αγκαλιά χαλαρώνει και κοιμάται.

Άρα μήπως έχει ανάγκη να νοιώθει ότι την αγαπάω και δεν την εγκαταλείπω μονή της σε ένα δωμάτιο;

Έχω μπερδευτεί.

Τι να είναι καλύτερο;

• Να νοιώθει στοργή και ας στηρίζεται επάνω μου;
• Να στηρίζεται στον εαυτό της και να μη νοιώθει ένα μέρος της στοργής μου;

Υπάρχει πάλι το ενδεχόμενο να με χειρίζεται.

Τι κάνω σε αυτή την περίπτωση;

Πολλά τα ερωτήματα.

Ευτυχία είναι μια λέξη που λατρεύω.

1. Κατάσταση βαθιάς και διαρκούς ικανοποίησης, που δημιουργείται από την εκπλήρωση των ψυχικών και υλικών αναγκών και επιθυμιών.
2. Καλή τύχη.

Τα περιλαμβάνει όλα.

Έτσι λοιπόν εύχομαι σε όλους ευτυχία για το 2013.

Και για να μη λείπει τίποτα, και πολλή μαγεία, στις ζωές μας.

Πάει ο παλιός ο χρόνος …

Πάντα με θλίβει αυτό το τραγούδι.

Δεν πιστεύω σε άσχημες χρονιές και καλές χρονιές.

Κάποιοι λένε, να φύγει ο παλιός ο χρόνος γιατί δεν ήταν καλός και εύχονται ο νέος να είναι καλύτερος.

Κάποιοι πάλι λένε, κάθε καινούργια χρονιά είναι χειρότερη από την παλιά.

Για μένα, κάθε χρόνος που φεύγει είναι γεμάτος από »στιγμές», ευχάριστες και κάποιες δυσάρεστες.

Γεμάτος αναμνήσεις που δεν θέλω να χάσω.

Μου λείπουν, είναι κομμάτι δικό μου.

Φεύγοντας ο χρόνος νομίζω ότι φεύγουν μαζί και οι «στιγμές» μου.

Δεν μπορώ να σκεφτώ ότι κάτι παλιό φεύγει και ξεκινάει κάτι καινούριο που του χρόνου
θα στεναχωριέμαι που θα φεύγει και αυτό.

Ήρθε ο νέος με τα δώρα …

Δεν θέλω να ακούσω άλλο.

Μακάρι να μπορούσα να κρατήσω τα πάντα. Και τα καλά και τα κακά.

Κρατάω όσα μπορώ στη μνήμη μου και κάνω το επόμενο βήμα.

Θα φορέσω λοιπόν τα καλά μου και θα υποδεχτώ τον καινούργιο χρόνο,
χωρίς να χαιρετήσω τον παλιό.

Στο επόμενο βήμα θα έχω μαζί μου όλες τις χρονιές που έφυγαν, γιατί τις κουβαλάω μέσα μου.

Όσο και να νοσταλγώ τα παλιά είμαι έτοιμη για τα καινούργια που θα έρθουν
και πρώτη θα πω : Καλωσόρισες 2013.

Όταν ετοιμάζομαι να μαγειρέψω, βλέπω τη Σωτηρία να σπρώχνει μια καρέκλα και να έρχεται προς το μέρος μου.

Έτσι όσο εγώ μαγειρεύω η Σωτηρία δίπλα μου, πάνω στην καρέκλα, ανακατεύει ότι υπάρχει στον πάγκο.

Μια μέρα που ήμασταν όλοι στο σπίτι, μαγειρεύαμε κοτόσουπα.

Ο μπαμπάς τηγάνιζε το κοτόπουλο, εγώ αυγόκοβα τη σούπα και η Σωτηρία έπαιζε με τα καπάκια από τις κατσαρόλες.

ΠΟΥ, ΠΟΥ ρώταγε και κρύβονταν πίσω από τα καπάκια και ΜΠΑΠ, ΜΠΑΠ τα χτύπαγε δίνοντας το ρυθμό για να μαγειρέψουμε.